woensdag 27 juli 2011

Waarom ik foto's 'haat' en toch fotoalbums maak

"We gaan dan eens foto's moeten selecteren," zegt mijn pa out of nowhere aan de ontbijttafel. Het is pas half acht 's ochtends op een vakantiedag, we zitten allemaal met een (kleine) jetlag en soezen nog een beetje voort vanachter een kop koffie. Op de radio iets over Amerika dat geen geld meer heeft. Ik ook niet, dat past.*

Selecteren is het woord dat mijn vader met foto's associeert. Hij is de drijvende kracht achter de collectie familiefotoalbums, maar sinds het digitale tijdperk is het hele gedoe hem boven het hoofd gegroeid. Tot een paar jaar geleden probeerde hij tijdens zomervakanties zijn kinderen in te schakelen om foto's in albums te kleven, maar ik denk niet dat iemand ter wereld dat leuk vindt dus ook dat is niet blijven duren. Ik probeer in mijn hoofd af te wegen of de moeite die ik zou moeten steken in de collectie voortzetten het plezier waard is dat ik eruit haal. Het antwoord is absoluut neen; ik heb die albums in geen jaren geopend. Wanneer ik naar oude foto's kijk, zie ik geen goede herinneringen aan mooie momenten, ik zie wat ik had maar niet meer heb. Ik zie een kleine Domi op een driewieler, een kleine broer met een met waterpokkenzalf gespikkeld gezicht, een andere kleine broer in een winkelkar met een half opgegeten paasei in zijn hand en jongere ouders en grootouders en de massa mogelijkheden waarvan we toen nog geen weet konden hebben maar die wel degelijk voor ons lagen. Ieder gezicht omringd met een witte gloed, een aura van onontgonnen potentieel. Als ik dan denk aan waar we nu staan - en dat is helemaal niet slecht, we staan ergens goed, denk ik - springen er tranen in mijn ogen bij het feit dat we voor hetzelfde geld ergens anders hadden gestaan, gewoon door een stomme speling van het lot. Ik kijk niet met blijdschap terug op de mooie momenten die waren, ik denk met melancholie aan wat had kunnen zijn maar nooit was en nooit zal. Ik zie de duizenden personen die ieder van ons had kunnen worden en de teleurstelling wanneer blijkt dat we maar één iemand kunnen zijn. En dat is waarom ik niet naar fotoalbums kijk. Ik voel me soms slecht omdat ik weet hoeveel het vooral voor mijn papa betekent en hoe jammer hij het soms kan vinden dat ons fotoarchief in duigen valt als hij nog eens in een fotomijmerfase zit. But then again kan ik mij het leed van de wereld ook niet aantrekken, ik heb het al lastig genoeg met zélf emotioneel overleven, ik kan mij niet constant schuldig voelen over het leed van anderen ook. Afrika, trek uw plan.** Soit.

Ik snap perfect dat iemand structuur in een massa foto's zou willen steken, maar aangezien ik daar teveel energie zou moeten insteken, ga ik voor de zandkorrelaanpak. Veel foto's heel los in mijn hand; ik reken erop dat ik mits wat geheugengegraaf het verhaal achter de kiekjes wel nog kan opduikelen. Desalniettemin maak ik sinds een paar jaar fotoboeken online - geen stroom van foto's uit mijn leven, maar eentje per grote reis. En daarop alludeerde de papa bij het ontbijt, of ik dat met mijn Nieuw-Zeelandse foto's toch ook ging doen.

Het wordt een lastige balanceeroefening, een album waar iedereen zich in kan vinden. Maar waar het hier eigenlijk om draait in deze blogpost is volgend gesprek dat ik met de papa had aan de keukentafel. Hij is er nog niet helemaal over dat foto's tegenwoordig in online fotoboeken kunnen worden 'geplakt' en staat nog met een voet in het analoge tijdperk, waar je elk beeldje kon aanraken. Het komt erop aan computerdingen traag en veelvuldig aan ouders uit te leggen.
 
“Ja, papa, ik ga dat fotoboek maken, je moet je daar niet druk om maken, komt in orde.”
“Ga je die dan afprinten ook?”
“Ja, papa, die fotoboeken worden eerst samengesteld en daarna afgeprint.”
“En wat als wij andere foto’s daarin willen dan jij?”
“Ik zal compromissen maken en ik stel voor dat iedereen probeert zich daarin te vinden, want in het maken van zo’n album kruipt nogal veel energie.”
“En kunnen wij extra foto’s afdrukken daarnaast, of gaat dat niet?”
“Dat gaat, maar die gaan gewoon op de eindeloze fotostapel terechtkomen, dus ik vind dat eerlijk gezegd een slecht idee.”
“Ja, maar, anders gaan we daar niet meer aankunnen!”
“Papa, ze staan toch in die fotoboooeehoooeeek.”
“En wat gebeurt er dan met die foto’s nadat die boek klaar is? Kunnen wij daar dan nog aan?”
“Ten eerste, papa, je gaat een album hebben dus je kan daarin kijken, hoeveel keer moet ik dat nu nog zeggen. En ten tweede, natuurlijk kan je daar nog aan. Het is niet omdat ik ze in een fotoboek steek dat ze dan weg zijn, eh.”
“Staan die dan op usb ofzo? Ik zie het al gebeuren, die stick geraakt dan kwijt en dan zijn onze foto’s weg. Of technologie verandert en dan kunnen we er niet meer aan.”
“Paps, de usb-stick zal wel nog een tijdje in omloop blijven, hoor." ***
“Ja, mijn 3mm filmpjes zijn nochtans niet erg bruikbaar meer!”...
"Daarbij, als er nieuwe technologie komt, is er altijd een omzetsysteem ook, voor alle mensen die nog met de oude technologie werken. We zullen ze op de broer zijn externe harde schijf zetten, goed? Handig hoor, je kan daar foto's opzetten ook!”
"..."

En we aten nog een boterham met choco. Ik weet niet precies welke irrationele angsten mijn vader doen denken dat de foto's zomaar gaan verdwijnen. Ik word er zenuwachtig van, van computerdingen bespreken met bijna-vijftigers, ze zijn zo onzeker over alles...

Omnomnom, het is potverdorie half acht 's avonds en ik val keihard in slaap. Uncool, jetlag, uncool.


Nachten al terug thuis: 2.
Leuke Belgische dingen die ik herontdekt heb: met een manuele auto rijden aan de rechterkant van een straat, zwemmen (!), fietsen, winkels hebben binnen fietsafstand, speculoospasta.


* Dit geheel terzijde.
** Controversiële uitspraak van de dag, deel 1. Dichterlijke vrijheid, mensen, ik probeer gewoon een punt te maken.
*** Zolang Blu-ray maar verdwijnt.

zondag 24 juli 2011

Auckland - Zele (1)

Het is alweer zeven dagen geleden dat ik mijn hart hier ben komen uitstorten - dat was in Wanaka, ondertussen ben ik terug in Auckland en wel voor de allerlaatste keer. De reis zit erop, de reisgenoten zijn op de bus naar de luchthaven gezet en ik moet nu nog twaalf uur de tijd doden alvorens mijn eigen vliegtuig vertrekt.* Het plan is om dat te doen met doelloos ronddwalen door de stad, lunchen met een vriendin (als ik haar kan bereiken want ik heb geen geld op mijn gsm en zij zit op dit eigenste moment niet op Facebook - wie denkt dat we in een communicatietijdperk leven, think again), mogelijks naar de kapper gaan en algemene ondefinieerbare gevoelens in de trend van ik-weet-dat-ik-zou-moeten-mijmeren-en-terugkijken-op-de-voorbije-maanden-en-een-beetje-droevig-zijn-dat-ik-vertrek-maar-eigenlijk-wil-ik-gewoon-een-dutje-doen.

Gisteren gaan eten in het draaiend restaurant in de Sky Tower in Auckland - ronduit indrukwekkend. Het was een mooie afsluiter van een mooie drieweekse/mooi semester. Eerder die dag bevonden we ons op de luchthaven van Dunedin, alwaar we, nadat we er ons van hadden vergewist dat we niet met een sportvliegtuigje naar Auckland zouden moeten, de All Blacks** hebben uitgezwaaid, die de dag voordien in ons bijzijn Fiji hadden afgedroogd met 14-60.

Eerst pad thai gaan eten nu, ik kan niet schrijven met honger.


Aantal vluchten dit jaar: 11.
Aantal nachten nog slapen in NZ: 0.
Aantal keer slapen tot thuis: [niet in getallen uitdrukbaar] - in and out of consciousness en in and out of the air voor de komende twee etmaal.


* En blijkbaar via Hong Kong vliegt in plaats van Los Angeles. Moesten ze dat daar nu gewoon eens opschrijven, ik zou zo niet last minute uit de lucht komen vallen elke keer (haha, uit de lucht vallen).
** De All Blacks zijn het nationale rugbyteam, vastberaden het WK te winnen, dat later dit jaar plaatsvindt in NZ.

zondag 17 juli 2011

Over bergkoeien en snokchinezen en Twix in potjes

Van alle soorten Chinezen zijn snokchinezen wellicht het minst bekend. In een poging de lichaamsbouw van onze Aziatische medemens ten volle te benutten, worden ze ingezet in de hotelsector. Onder elke matras bevindt er zich een: hij of zij trekt de dekens goed aan, zodat het bed er netjes opgemaakt uitziet. Een snokchinees dus. De doorsnee snokchinees blijft echter ook ’s nachts trekken. En zo ontstond in een elektrisch verwarmd bed* in een motor lodge in een gehucht ergens in Nieuw-Zeeland rond bedtijd een helse strijd tussen de snokchinees en mij. Ik heb uiteindelijk het pleit gewonnen, maar er is veel energie ingekropen die ik in slapen had kunnen steken in plaats van vechten met mijn veertien lagen dekens.
De volgende ochtend merkten we onder het dak van de motor lodge kleine raampjes. Dit bevestigde onze theorie – in de kleine lage ruimte onder het dak is waar de snokchinezen tussen de werkuren door hun rijst koken en hun andere Aziatische dingen doen.

De rest van de dag reden we door een prachtig landschap. Het verschil met april is niet bijzonder groot, al is er merkbaar meer sneeuw. We bevinden ons momenteel in Wanaka, de eerste grote skistad vooraleer we morgen Queenstown binnenrijden. Broer wist te vertellen dat bergkoeien kortere voorpoten hebben. Dat lijkt handig op bergen, al moet je dan altijd met je gezicht bergop staan. Hoe die beesten zich op platte vlakten redden, is een raadsel.

We hebben in de supermarkt ook Twix gevonden, in koekdeegpotjes. Een Twix-in-een-potje is slechts twee op twee centimeter, maar het is origineel en lekker. Ik ging een foto nemen en posten maar laat ons wel wezen, er zijn belangrijkere activiteiten in het leven dan dat. De koekjes opeten bijvoorbeeld.

Mama vroeg of ik blij was dat het gezin terug samen was. Ik heb mijn schouders opgetrokken en weggekeken. Mijn mama weet dat ik niet kan liegen en ik probeer dan ook niet. Bij momenten zit de generatiekloof in ons gezin dieper dan een Chinese mijnschacht (om in de Aziatische sfeer te blijven), ik ben de laatste om dat te ontkennen. Ach ja, er is Nieuw-Zeeland en dat is pretty awesome. Een beste vriendin erbij hebben maakt het enkel beter.

Tot slot begint het ook langzamerhand door de dringen dat ik binnen precies een week terug op het vliegtuig naar huis zit. Pffff, ik wil daar niet te veel over nadenken, maar het heeft hier toch het een en ander betekend dat ik voorlopig nog niet kan vatten. Ik ga nog een week genieten van elk mogelijk uur en niet proberen wenen of toch niet publiekelijk. Hozee voor sneeuw en bergen en die melancholie die die met zich meebrengen.


Aantal vluchten dit jaar: 10.
Aantal nachten sinds AMUNC gedaan is: 1.
Aantal nachten nog slapen in NZ: 8.


* Dát een uitvinding, we lagen bijna te koken op de duur. In België isoleren we gewoon onze huizen, dat werkt ook en mogelijks zelfs beter.


Lake Tekapo!

AMUNC – the aftermath

AMUNC 2011 was an amazing experience. I never thought I would get have dinner beneath a submarine in the War Memorial Museum in Canberra, let alone have an even better dinner, dressed in my first long ball dress ever, in the friggin’ Australian Parliament. So there you have it, the two things I will remember most.

I notice that in hindsight, I only have the socials on my mind. It’s not that I don’t care about the committee sessions; they unsurprisingly were just not as memorable as the socials all-round. Committee sessions were at times absolutely hilarious, with the United Nations Toilet Committee* as best proof. The delegates of the second General Assembly resolved their issues, took detours, went off topic and were forced back on by our directors, and all in all did a pretty good job. But every day, what a relief to get out of our underheated committee room and head off to the bathroom to dress up for that night’s social.

It’s that I stayed in a really nice lodge as well. Bacon and eggs every single morning and some incredibly awesome friends to enjoy that breakfast with. I’m usually not a cheesy person, but there is a hole in my stomach that can only be filled up by AMUNC people. I guess it’ll gradually grow back together until there’s just a tiny scar left, even though I’m not sure I want it to completely heal – I feel a bit disoriented now, not quite believing it’s all over. The days have flown by, I miss my banana bread.

The highlight of the week was without a single doubt the finale ball in the Great Hall of Parliament House. The day was amazing as it was already, having plenary sessions and free food in the National Gallery and the High Court.** Sun was shining, I laid on the grass for a while and soaked up every ray to get warm again, eating apples, watching portraits in the National Portrait Gallery and as ever, looking for muffins.
When I arrived home, pretty tired but thinking I was ready to give it my everything one last night, I couldn’t even be bothered to put on make-up anymore. Just putting on the shiny blue dress was stunning. Taking the bus to Parliament with it proved slightly less glamorous. Once we got there and got through security, the night was all ours, all mine - I was on a mission (yes, you). Free (white for me) wine kept flowing – for the first time in a long time, I wasn’t all that reluctant about losing control. From then on, it’s all one crazy hazy blur of awesome drunkenness now, all hours crammed into one long moment, perfection. I barely remember getting into the cab. One last glance at Parliament House and off to the after party, still feeling like a princess, letting my hair down. That after party was disappointing compared to the previous venue, or maybe I just wanted to go home. The second cab ride was serene and quiet. Canberra’s lights were saying goodbye to me and I felt like crying – I felt like crying quite a lot that night, it’s what alcohol does to me, that and screaming out with sheer happiness. Having a plane to catch at 6.30 am makes one want to get the most out of every hour of the night – it felt like a part of me was preparing to leave already, with another firmly holding it back. I didn’t sleep for a single second that night, it was so totally worth it.

This morning, as any other, I wanted to put my lanyard around my neck – it had been sleeping on my night table because that’s what AMUNC lanyards do.  When I realized my mistake, I felt a little sad. I honestly thought this would be a one time thing – Canberra wasn’t that far for me and I thought I’d grab the opportunity while I was around. One AMUNC later, I understand why more than half of the delegates were returning. I’ve decided to start saving up money to return myself next year (it’ll be in Melbourne) – it was that good.



Flights this year: 10.
Number of nights since AMUNC finished: 1.
Number of nights left in NZ: 8.



* The UNTC strives towards better global toilet hygiene, particularly when it comes to opening dirty toilet doors after you’ve just washed your hands. Germany is donating 25% of its GDP in order to realise this goal – I was Germany and I could not not sign, although the honourable delegate of Germany recognizes that is a lot of money.
** Safe to say I’ve been in virtually every Canberrian building of any importance. I even left a piece of myself in them, as my favourite (but not too expensive) ring went down the drain while I was washing my hands in the Parliament’s bathroom.

dinsdag 12 juli 2011

AMUNC

Bus gemist
En het ding is, het is écht écht écht niet alleen ik die er een probleem mee heb! Gisterenavond probeerden we de bus te nemen van het "stadscentrum" naar de "buitenwijken" en geen kat wist welke we moesten hebben. Iemand had een lijstje gemaakt met busnummers op - die en die en die gaat naar waar wij moeten, maar helemaal zeker weet ik het niet -, iemand anders was druk bezig tabellen en lijsten op bushokjes te ontcijferen - wat? laatste bus rijdt alweer om tien uur? - maar toen het erop aankwam, stonden we met z'n allen te dringen aan de deuropening en vroegen we het aan de buschauffeur, die het bovendien zelf niet helemaal zeker leek te weten. Soit.

Taalpurist/Grammar nazi(st)
AMUNC, alwaar Engelstaligen het lastig hebben met het vormen van samenhangende zinnen. Resoluties zijn doorgaans standaard onleesbaar, dat ontken ik niet. Maar ik hou van Duits en dus van tangconstructies en heb graag dat ze toch iet of wat grammaticaal steek houden. Bovendien hou ik mij als vertegenwoordiger van Duitsland het recht voor om tegen te stemmen als iets niet voldoet aan mijn normen van Deutsche Gründlichkeit. Bijgevolg ben ik nu zowat de taalgoeroe in de Tweede Algemene Vergadering, rondhossend van her naar der om de ontwerpen te checken op samenhangendheid. Een mens moet het een en ander overhebben voor een taalzuivere wereld.

Terrorist/Resolutie gefikst
Inhoudelijk gezien loopt het eigenlijk ook best vlot. We zijn verre van een oplossing voor het stoppen van de financiering van terroristische organisaties, maar er is een consensus in de maak. Duitsland heeft hier op zichzelf een mini-doorbraak geforceerd. Bij een impasse met betrekking tot de onafhankelijkheid van staten, kwam de rechtenstudente in mij op de proppen met het simpelste aller instrumenten: een eenvoudige verwijzing naar artikel 2.7 van het Charter van de Verenigde Naties in de preambule van onze ontwerpresolutie. Binnen de drie minuten zaten de Verenigde Staten, de Europese Unie, China en zelfs Noord-Korea terug op dezelfde lijn, en ik wil graag geloven dat ik het ben die daarachter zit. 

Zodus, alles gaat hier rustig zijn gangetje. Vanavond is er een Hollywood themafeestje, ik heb wilde plannen met mijn haar - moge het vandaag goedgezind zijn en meewerken. 

Alsook, zeer belangrijk: mijn allerliefste grote kleine broer verjaart vandaag. Hij zit op een schip ergens op zee zonder internet. Zoals dat dan gaat met familie, reken ik op genetisch gestuurde telepathie.
Lukkige jaardag, broer.

zondag 10 juli 2011

Canberra

Het is hier koud, maar koud! Ik kan normaal goed tegen kou - of accurater: ik kan absoluut niet tegen hitte, dus zoek ik liever de koelte op, maar een klein half jaar heet en vochtig Nieuw-Zeeland hebben ervoor gezorgd dat ik bij een luttele 5 graden Celcius in Canberra een gat wil graven in de grond en erin wil kruipen tot de zon terug schijnt. En 's nachts vriest het. Vriezen, dat woord kennen ze zelfs niet in Auckland. Welkom terug, wintertenen, wat een vrolijk weerzien.

Canberra dus. Gisteren na een vier uur durende busrit vanuit Sydney eindelijk aangekomen. Het overgrote deel van die busrit al slapend doorgebracht, of met Editors en White Lies en Novastar, maar vooral de tweede helft vond ik dat ik een beetje uit het raam moest kijken om van de eindeloze vlakten te genieten bij de ondergaande zon. Eindeloos zijn ze wel degelijk, Australië is grotendeels niemandsland en gigantisch droog dus veel groeit er niet. Windmolens tekenden het landschap, en ik ben fier te kunnen aankondigen dat ik verscheidene horden/kudden/scholen wilde mama- en papa- en babykangoeroes heb gezien, rondhuppelend van de ene alleenstaande boom naar de volgende.

Canberra is een van de artificieelste steden die ik ooit gezien heb.* Ze werd uitsluitend gebouwd omdat men zowel Sydney als Melbourne wou ontlasten door er géén hoofdsteden van te maken. Men heeft de hoofdstad dan maar netjes tussen de twee gelegd. Ik heb ook gehoord dat, omdat Canberra niet aan de zee ligt, het minder gemakkelijk militair in te nemen zou zijn. Voor wie ambities zou hebben in die richting, berg ze dus gerust terug op.
Het is hier dus the middle of nowhere**, met overal kantoorgebouwen en hier en daar een parlement op een heuvel, en er rondlopen op zondag (vandaag is zondag) deed me denken dat er een zeldzame ziekte was uitgebroken en iedereen was gevlucht, want er was geen kat te zien, het was net een spookstad. Morgen wordt dat hopelijk wat beter!
Ze hebben hier bovendien dezelfde bizarre gewoonte als in Nieuw-Zeeland, ze kunnen niet geconcentreerd bouwen. Alles moet per se in lange straten met huisnummers die ruim boven 500 gaan, met links en rechts van die straten absoluut niets. Ik vind dat zo onlogisch dat het grappig is. Betekent ook dat bussen noodzakelijk zijn, maar ik heb het systeem hier door, dus dat zit wel snor. Later 's avonds is het met de taxi te doen. Die dingen rekenen per seconde dat je erin zit, of zo voelt het alleszins als je de cijfertjes op de teller ziet verspringen.

Waarom ben ik hier eigenlijk? Voor AMUNC - een kijkje op hun website verschaft u ongetwijfeld van meer uitleg. Er zal lustig gedebatteerd worden de komende week, te beginnen morgenvroeg om 9 uur stipt. Vandaag wel al dit gekregen, megastoer ofwa.




* Ik ben nog nooit in Saoudie-Arabië geweest, daar is het waarschijnlijk nog erger.
** In die mate dat indien mensen verwijzen naar the middle of nowhere, ze waarschijnlijk Canberra bedoelen.

maandag 4 juli 2011

Bunk bed sex en boeken

(Geef toe, klinkt catchy, die titel. Alliteraties en ik = allerbeste vriendjes.)

een blik vol schok en angst in de ogen van de bovenste
Helaas pindakaas voor jullie leesplezier ga ik het niet al te uitgebreid hebben over het eerste deel van de titel. Iedereen mag er zich voor mijn part bij voorstellen wat hij/zij wil. Het was een opmerkelijke maar niet voor herhaling vatbare ervaring. In mijn hoofd kwamen op het moment (laat ons eerder zeggen 'de periode') zelf de sarcastische commentaren als luchtbellen bovendrijven, maar drie dagen na de feiten klinken ze zo hol als Hollandse kaas.
  
Laatste nacht Sydney - ik lag vanboven.
Zij lagen beneden en hebben de hele nacht gevuld met vleselijkheden, vreselijkheden voor mij - koptelefoons bieden geen soelaas tegen schodderende bedden en je ogen harder toeknijpen vermindert de visualisaties voor geen meter.* Passionele seks, graag en veel, maar vooralsnog liefst in de beslotenheid van mijn eigen slaapkamer/badkamer/keuken/living/weetikveel/auto/boomhut/stacaravan/kampeertent/overal wat mij betreft, maar niet waar andere mensen meekijken. Ik ben toch zo lekker ouderwets.

Aniwee, moving on. Ik heb het een en ander gelezen, aldaar in Australië! Eindelijk The Catcher in the Rye uitgelezen. Ik denk dat ik er te lang over heb gedaan want hoewel dat boek over het algemeen als buitengewoon briljant wordt beschouwd, zag ik het niet. Het eindigt zo abrupt als het begint, en wat zich tussen de eerste en de laatste pagina afspeelt is zelden relevant. Het is alsof ze een stuk uit het leven van Holden Caulfield hebben geknipt en in een boek geplakt, maar het had eender welk ander stuk kunnen zijn en het boek zou conceptueel hetzelfde zijn. Ik snap het niet.

Vervolgens heb ik er op twee dagen An Abundance of Katherines doorgejaagd, niet omdat ik gehaast was maar omdat het een goed boek is. John Green schrijft jongvolwassenenliteratuur maar dat hoeft niet per se kinderachtig te zijn, wel integendeel. Het boek verhaalt de road trip die een hoogbegaafde jongen onderneemt nadat hij voor de negentiende keer gedumpt werd door een meisje met de naam Katherine. Boven al wil hij iets betekenen in de wereld - en dat is introspectiegewijs de reden waarom ik het boek zo goed vond.**



Volgende quote vat de essentie van zijn Weltschmerz treffend samen:
"I don't really know how," Colin said. "How do you just stop being terrified of getting left behind and ending up by yourself forever and not meaning anything to the world?"
"You're pretty fugging smart," Hassan answered. "I'm sure you can figure something out."
Een andere quote om te delen is de passage waarin de deur die het wagewijdst openstaat van alle deuren op deze planeet voor de gaziljoenste keer succesvol werd ingetrapt:
He wanted to draw out the moment before the moment - because as good as kissing feels, nothing feels as good as the anticipation of it.



Tot slot heb ik mijn favoriete boekenwinkel in Sydney*** exemplaren gevonden van de eerste twee boeken van Ian McEwan**** uit 1974. Zonde dat mijn valies al volzat, maar het lezen der eerste pagina's was al een plezier op zich. Ik heb in diezelfde winkel ontdekt dat About A Boy in boekvorm bestond alvorens er een filmversie van was. Een van mijn favoriete films, onder meer bepalend voor mijn muzieksmaak jaren na datum, en ik wist niet dat het oorspronkelijk een boek was?! Valt nu nog af te wachten of het even goed is als de film.


Aantal nachten slapen tot ik de mama en de papa en de kleinste broer en de beste vriendin kan knuffelen: 2.
Aantal nachten slapen tot thuis: 21.




* Op een bepaald moment hadden ze er niet beter op gevonden om uit het bed te komen en verder te doen in het midden van de kamer. Die gast hield zich vast aan mijn lattenbodem terwijl hij lustig van dattum gaf. Dat was als het ware mij dwingen om ernaar te kijken.
** Hoewel het verhaal vrij melig eindigt, maar dat is een verplicht nummertje - gun de jeugd nog een paar jaar onschuldig geloof in sprookjes.
*** Ik heb een favoriete boekenwinkel in Sydney. Na een week? Omnomnom, ja, dat kán.
**** Ik ga hem hier niet blijven vermelden, dat wordt op de duur wellicht wat saai, maar alstublieft, ga hem dan lezen!

vrijdag 1 juli 2011

Sydney - Dag 5 en 6

Om 9.09am vertrok gisteren de trein naar de Blue Mountains. Een dikke twee uur treinen vanuit Sydney, op die tijd ga je in Belgie van de ene naar de andere landsgrens. Aankomst in Katoomba, een dorpje dat zo in een cowboyfilm kon figureren. Het was een bewolkte dag, wat onder meer inhoudt dat ik de bekendste rotsformatie van Australie, de Three Sisters niet gezien heb - ze was overtrokken met een dikke laag witte nattigheid.

Ik heb de hele dag op en af een toeristenbus gesprongen en tussen de verschillende stops indrukwekkende wandelingen gemaakt. Meer dan "kijk naar de foto's" valt er eigenlijk niet over te zeggen.

Vandaag heb ik een hele dag rondgewandeld in de Sydneyse suburbs, meer bepaald in Darlinghurst, King's Cross en Paddington. Ik had tijd, dus ben ik ook musea gaan bezoeken: het National Art School Museum, het Sydney Jewish Museum en de New South Wales Art Gallery. Voor de rest vruchteloos naar kousen gezocht want de mijne zijn momenteel een en al ladder, Woolloomooloo Finger Wharf van dichtbij gaan bekijken en een laatste bezoekje gebracht aan de Harbour Bridge en de Opera House, alwaar net een gigantisch cruiseschip voorbijpasseerde dat de opera deed verbleken, althans wat grootte betreft.

De aswolk is volgens de laatste berichten nog steeds niet geweken, laat ons hopen dat ik thuis geraak. Ik kijk uit naar mijn eigen bed! Sydney is goed geweest.

woensdag 29 juni 2011

Sydney - Dag 4

Heb ik op elke citytrip wel eens: de dag die eigenlijk niet had moeten plaatsvinden. Gisteren kwam er op onze kamer een Italiaans-Australisch manspersoon toe met gefohnt (toetsenbord heeft geen trema) haar en gewaxte wenkbrauwen (dat vind ik eng; bemoeilijkte ook de conversatie want ik kon naar niets anders kijken) toe. Die mens heeft heel het Amazonewoud omver gesnurkt vannacht - ben dus moe opgestaan.

Desalniettemin weer op de baan getrokken, Darling Harbour bij daglicht deze keer. Veel gestopt en op die stops geschreven en gelezen, al dan niet met een kop koffie bij. Gezond op King Street Wharf, een brug overgestoken waarvan ik de naam vergeten ben, gemijmerd in de Chinese Tuin der Vriendschap - die was zeer mooi!

Moge ik vannacht beter slapen, want morgen staan de Blue Mountains op het programma!

Sydney - Dag 3

Vandaag stond helemaal in het teken van de Sydney Opera House. Het is een serieuze opdracht om je voorbij de horden Aziaten te werken, maar eens dat is gelukt loont het best de moeite. Wat me het eerst opviel, is dat het dak niet wit is, maar een soort slangenvelmotief heeft van wit en beige en roze.
De rondleiding vanbinnen was vrij kort en niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Desalniettemin hebben we een kwartier met onze mond open in de grote concertzaal gestaan, waar toevalligerwijs het Sydney Symphonic Orchestra aan een generale repetitie bezig was. Na de rondleiding heb ik niet aan de verleiding kunnen weerstaan om bij de Box Office passeren. Ik heb tickets gekocht voor een Ierse voorstelling die avond (voor -30 jarigen kostte een kaartje 35 in plaats van 85 dollar, ik vond dat een goeie deal). Dat het allemaal in het Engels zou zijn, daar had ik nog niet eens over nagedacht.

Niet ver van de Opera bevinden zich de Koninklijke Botanische Tuinen, een wandeling drong zich dus op. Het is een wandeling met veel pauzes op bankjes geworden, in de rozentuin, in de kruidentuin enz. Nadeloos aansluitend op de botanische tuinen is er The Domain, gewoon nog meer gras eigenlijk, met aan de rand daarvan een aantal belangrijke gebouwen zoals het Parliament House, het Sydney Hospital en de New South Wales Library.

Ik wou pizza gaan eten in de General Post Office Building, maar het restaurant was gesloten. Ik had echter wel degelijk mijn zinnen op pizza gezet en heb er gevonden in een restaurant in de haven, voor ik naar het toneel trok. Dat toneel was de moeite - 3 personen met door elkaar vervlochten monologen in een verhaal over de duivel en zijn macht over mensen. Het stuk heette Terminus, trouwens.

Morgen vrees ik dat ik effectief een bus ga moeten nemen. Kijk ik alvast NIET naar uit.

maandag 27 juni 2011

Sydney - Dag 2

Het is verbazingwekkend hoeveel lawaai een stad 's ochtends maakt, gewoon maar een gedachte.
Wat ik gisteren al vermoedde maar nu pas echt helemaal zag: Sydney is winkels winkels winkels winkels en winkels, inclusief ingewikkelde ondergrondse netwerken van shoppingcentra. De dag begon met een lange wandeling tussen die winkels naar Harbour Bridge. Een te lange wandeling, zo bleek, dus heb ik als pauze halverwege de lift genomen tot helmaal bovenaan de Sydney Tower, van waaruit ik eindelijk een goed zicht kreeg op de dingen die ik gisterenavond tijdens mijn donkere wandeling allemaal had gezien. Sydney Tower is trouwens lager dan de Sky Tower in Auckland. Zwak, zwak.

Nadien maakte ik een soort halve wandeling door The Rocks, de oudste buurt van Sydney en voormalig havenarbeidersgebied aan de voet van de Harbour Bridge. Ik had net een muffin gekocht in de Guylain Belgian Chocolate Cafe toen een oude man me aansprak. Zijn naam was Ted, zijn missie toeristen rondleiden door The Rocks langs alle plekjes die ze anders nooit zouden zien. Ik heb samen met Ted anderhalf uur door The Rocks gewandeld, trappen opgeklommen, door smalle steile straatjes en achterpoortjes, dit alles begeleid van zijn persoonlijke blik op de stad. Nadien zijn we iets gaan drinken in zijn favoriete pub en aan Customs House elk onze eigen weg gegaan. Hij verlost van zijn eenzaamheid, ik verlost van mijn onwetendheid.

De Sydney Opera House had ik al goed kunnen bekijken vanop de brug, maar ga ik morgen pas bezoeken. De namiddag wou ik namelijk doorbrengen in Manly, een soort Waiheke Island in een van de baaien een half uur ferry verderop. De ferries vertrekken allemaal van Circular Quay, zeer goed systeem. Manly is niet echt een eiland, maar het gevoel was hetzelfde als op Waiheke. Strandjes, residentiele villawijken, schommels, zoveel schommels!

Ik denk dat ik tussen de 15 en 20 kilometer gestapt heb vandaag, mijn benen zullen het mogen voelen morgen. Bij wijze van groet een beeld vanop de ferry huiswaarts - Sydney Skyline by night (een uur of 6 maar hoor, het is hier supervlug donker). Prachtig!

zondag 26 juni 2011

Sydney - Dag 1

Een aangename vlucht voorwaar. Een aswolk ben ik niet tegengekomen. Voor mij in het vliegtuig knappe gast, tot hij naar Alicia Keys en Shania Twain en Adele en Kylie Minogue begon te luisteren op de vliegtuigradio. Note to self: later een lief kiezen met minder bizarre muzieksmaak. De vliegtuigradio had ook een special edition van de cd van Ellie Goulding, ik zeg het u, een aangename vlucht. Behalve het deel waar in mijn ticket blijkbaar geen eten was inbegrepen en ik bij landing in aller ijl mijn twee appels moest naar binnen schrokken omdat die niet door de Australische douane mochten. Ik moest ook aangeven of ik ja dan nee schoenen in het land importeerde - euhm, ja. Moet ik nu naar de gevangenis?

De hostel is niet om over naar huis te schrijven, ben dan maar direct de stad ingetrokken. Het was heel vroeg al donker, maar de drukte was er niet minder om. Man, ben ik in een METROPOOL terechtgekomen. De stad doet een beetje Sint-Petersburgachtig aan, er is te veel te zien om het echt overzichtelijk te houden en er zit niet echt structuur in. Behalve dat Sydney minder Russisch is. Ik heb al glimpen opgevangen van de Town Hall, de twee hoofdstraten Pitt Street en George Street (mijn hostel is in de eerste). Ik ben een oorlogsmonument (Anzac Memorial)dat effectief evengoed in Sint-Petersburg had kunnen staan tegengekomen in Hyde Park en ben uiteindelijk beland in een van de talrijke baaien die de haven rijk is, Cockle Bay. Fancy buurt, en dat is ook waar het befaamde Sydney Aquarium zich bevindt, met onderwatertunnels en al, de vissen zwommen onder en boven en naast mij, het was de moeite! Eten ben ik gaan zoeken in China Town, alwaar 500 Chinezen stonden aan te schuiven voor de  deur van eenzelfde etablissement. Alsof er zoveel verschil is in Chinees voedsel. Wandelend tussen de mensenmassa en de lampions vroeg ik mij af of dit eigenlijk een stad was om alleen in rond te lopen nadat de zon is onder gegaan. Maar ik ben niet het type persoon dat zich dat aantrekt, dus liep ik rustig verder. Ergens stond er ook een reuzerad.

Morgen Harbour Bridge. Ik probeer wijs te geraken uit de overvloed aan informatie die mijn reisgids mij verschaft, het is niet eenvoudig, maar de grote toppers moet en zal ik natuurlijk gezien hebben. Ben er nog niet uit of ik met de bus of te voet zal gaan - Sydney is best wel groot, maar bussenfobie remember.
Ik zal er eens over slapen.


(Het zullen speedblogs worden deze week, ik hoop dat dat ok is. Ik wou dat ik foto's kon uploaden, maar dat zou waarschijnlijk eeuwigheden duren, het zal dus voor een andere keer zijn.)


zaterdag 25 juni 2011

Sydney

Dames ende heren, de dees trekt er een weekje op uit naar Sydney. Een Chileense aswolk teistert het luchtruim tussen Nieuw-Zeeland en Australië, maar Air New Zealand is zo vriendelijk om onder de aswolk heen te vliegen in plaats van alle vluchten lompweg af te gelasten zoals de andere luchtvaartmaatschappijen doen, dus het ziet ernaar uit dat ik veilig (?) heen en weer zal geraken.

Ik weet niet wat ik ervan verwacht, maar ik heb een reisgids mee en ik trek mijn plan wel, zoals het een echte city tripper behoort. (Moest ik mezelf in een reishokje duwen, het zou dat van city tripper zijn.) Ik reis lichtgepakt, ik ga proberen enkel handbagage in te checken, maar weet niet zeker of dat gaat lukken als ik ook een rugzakje meeheb (dan zullen ze mijn kleine valies waarschijnlijk beschouwen als 'echte' bagage). De laptop gaat niet mee, een internetvrije week zal me deugd doen, maar ik zal proberen iets van me te laten horen in een internetcafé ofzo. Wat wél meegaat, zijn twee boeken.

Ik ben echt heel blij dat ik de kans krijg zoveel te reizen tegenwoordig, het 'onderweg zijn' is what makes me tick. Moge dat, lieve onbestaande God, alstublieft alstublieft iets zijn dat ik nog lang kan doen.




Het voorlopig laatste avondmaal in Auckland was er een in Elliot Stables, een grote binnenkoer met restaurantjes rond. Beth was jarig en ze wou daar uit eten. Deed me denken aan de Rue des Bouchers, maar dan vierkanter. Het rook er heerlijk en we hebben ruim onze tijd genomen om de juiste wijn te kiezen (een Pinot Gris uit 2006, dat is naar het schijnt een goed jaar). Sommigen kozen pannenkoeken met fruit, ik at een bruschetta met rucola, Brie en zongedroogde tomaatjes. Ze gaan mij daar sowieso nog eens terugzien! Had ik niet beter geweten, ik had me op een terras in Toscane gewaand. Zalig, ook al ben ik nog nooit in Toscane geweest.


Aantal nachten slapen tot Australië: 1.
Aantal nachten slapen tot thuis: 31.


PS. Ik heb vandaag mijn bezittingen van een heel semester iet of wat proberen inpakken. Blijkt dat nadat ik mijn trekrugzak heb volgestoken, er amper verschil te zien is in de hoeveelheid spullen die nog oningepakt is. Ik verschuif het probleem nu naar volgende week in de hoop dat er ondertussen iemand met een miraculeuze oplossing op de proppen komt. De handtas van Hermelien!

donderdag 23 juni 2011

Vervangtherapie

Ik merk dat ik vóór de motors wakker word en lig te waken tot ze aankomen. Bij elk pre-ochtendlijk geluid slaat mijn hart een slag over en denk ik Daar zijn ze of Ah nee toch niet. Tegen de tijd dat ze effectief voor mijn raam komen parkeren, kan ik mijn donsdeken wel opeten van de ingehouden woede. Die mannen fucken met mijn slaappatroon en ik heb nooit meer zin om op te staan wegens te moe. Vandaag laat ik mij een beetje gaan: examens zijn gedaan en uit bed komen betekent dat ik aan mijn waslijst Dingen Die Nog Moeten Gebeuren moet beginnen. Komt wel goed tegen de middag, laat mij gewoon eventjes doen, ok.

HBO heeft een hele coole website - ik was aan het bekijken welke de volgende serie was waar ik mijn tanden ging in zetten.* Seizoen 4 van True Blood komt er bijna aan maar een mens heeft afwisseling nodig van vampiers. Ik heb besloten In Treatment een kans te geven. Ik ben diep vanbinnen een beetje voyeuristisch (wie niet?) en kan niet echt beslissen of ik geloof in psychotherapie. (Elke aflevering is een half uur lang en filmt louter de fictieve gesprekken tussen een psychotherapeut en zijn patiënt. Zeer statisch en veel monologen.) Alleszins meen ik dat ik zo nu en dan zelf een shrink zou kunnen gebruiken (maar ik herhaal: wie niet?) dus de serie leek mij wel een interessant concept, vervangtherapie ofzo. Voorlopig is het alleszins geen teleurstelling. Series kijken is bovendien massa's goed voor mijn woordenschat. Woorden van de dag: irrefutable, insipid en dipshit. Merk op hoe die laatste twee woorden quasi-anagrammen zijn!

Over vervangtherapie gesproken: yoga. Gisteren las de leerkracht bij wijze van meditatie een stukje voor uit een boek dat haar recentelijk had geïnspireerd. Ik was moe en mijn been was aan het slapen in de lotushouding en ik was mij aan het concentreren op de gouden gloed van mijn ademhaling maar dit is wat ik er van heb opgepikt. U doet ermee wat u wil.
Als we naar de radio luisteren en er komt Beethoven uit, dan heeft het geen zin om de radio open te vijzen en Beethoven erin te zoeken want we gaan hem daar niet vinden. Beethoven zit niet in de radio, de radio is slechts het medium via hetwelke Beethoven tot ons komt. Hetzelfde geldt voor onze ziel. Ons lichaam is slechts het medium waarmee we onze ziel "vastzetten" in tijd en ruimte, in het hier en nu. We zijn onze ziel, niet ons lichaam. Ons lichaam is enkel het medium! Het is door te mediteren dat we het medium kunnen overstijgen om tot de kern te komen, de ongrijpbare Beethoven in de radio.

En als mijn blog mijn therapie is, doe mij er dan aan denken dat ik ooit nog eens over dromen vertel. Laat ik nu maar eerst aan mijn dag beginnen. Douchen, aprrrrrrrrrrrrrrrrhhhmmpff.



Aantal nachten slapen tot laatste examen: -2 (ik denk dat we kunnen concluderen dat de examens erop zitten - hoera!).
Aantal nachten slapen tot Australië: 3 (tenzij aswolken daar anders over beslissen).
Aantal nachten slapen tot thuis: 33.



* Over series gesproken, ik heb de malchance gehad een paar dagen geleden een gesprek op te vangen dat ging over Geordie Shore. Als ik iets niet ken, dan google ik het. Jezusmina, marginale Britten! Ik kan daar op zich wel mee lachen, maar voel me altijd zo leeg achteraf.
En ze gaan nu een Belgische versie maken ook heb ik gehoord? Want het is nog niet erg genoeg gesteld met onze internationale uitstraling... dat ze nu ook nog eens West-Vlamingen, Antwerpenaren en een achtergestelde Limburger samen in een huis gaan moeten steken voor uitlach-tv met ondertitels.

maandag 20 juni 2011

Sprookjes

Zelfs nu het mysterie van het heroïsch kussende koppel in Vancouver is opgelost en ik weet dat er helemaal niets heroïsch of romantisch aan was, ben ik toch nog steeds helemaal weg van die foto. Ik word er week van.
Wat een helden.


Het is zoals die scene in Goodbye Lenin, waarin de moeder een hartaanval krijgt terwijl haar zoon meedogenloos in een vrachtwagen wordt geladen door de oproerpolitie. Ze blijft roerloos liggen, niemand stopt om haar te helpen en rond haar gaan de protesten gewoon door.


Ik durf me al eens inbeelden dat ik me in zo'n foto of film zou bevinden. De wereld rond mij beweegt verder - ik sta stil en laat het allemaal over me heen gaan. Ik weet dat ik deel uitmaak van het grotere geheel en toch besef ik tegelijkertijd heel goed dat ik ik ben. Het is nogal moeilijk om dat samenhangend uit te leggen. De openingscene van Closer is een ander voorbeeld.


Iets in het concept van eenzaamheid in mensenmassa's heeft een onweerstaanbaar effect op mij - het grijpt me bij de keel en snijdt mijn adem even af, maar op een goeie manier. Ik denk dat ik daar lang niet alleen in ben - waarom staren we anders met z'n allen zo vol bewondering naar nachtelijke foto's van lichtjes in steden?

Dit is exact de reden waarom ik later in een metropool wil wonen, bij voorkeur Berlijn. Ik wil 's nachts door de stad kunnen wandelen en de lichtjes zien passeren. De melancholie van kunnen opgaan in de massa, in de stad, met stilte of verkeersgedruis op de achtergrond, ik heb er veel voor over. Ik zie niet in waarom dat enkel iets voor in de foto's zou zijn. Daar is het veel maar dan ook veel te mooi voor.


Ik beken: ik geloof in sprookjes.

zondag 19 juni 2011

Examens zijn als PMS

Eén tekst geschreven, nog drie te gaan. U kijkt fronsend, ik zie het van hier. Ziet u, ik heb overovermorgen het allerstomste examen ooit. Ik heb acht vragen gekregen, de ene al vager dan de andere maar allemaal met ergens in de verte het gemeenschappelijk thema 'internationaal milieurecht'. Ik moet er daarvan op woensdag vier naar keuze beantwoorden. Vorige jaren was het examen openboek, vanaf dit jaar niet meer. Niet alleen moet ik dus vier opstelletjes voorbereiden, ik moet ze bovendien ook nog vanbuiten leren en hersenloos neerpennen op het examen. Het is moeilijk in te schatten hoe lang ik ze moet maken. Mijn schrijfsnelheid zal aan het einde van die stompzinnige schrijfmarathon ongetwijfeld lager liggen dan in het begin, over het ene onderwerp valt al meer te zeveren dan over het andere. Soit, talrijke variabelen, miserie troef. De reeds afgewerkte tekst is tweeënhalve getypte bladzijden lang, ik betwijfel of ik dat ooit opgeschreven krijg binnen de tijdslimiet. Ik behou mij het recht voor om mijn volgende tekst korter te maken, hij zal het wel niet doorhebben. Over het feit dat ik er niet op vertrouw dat de prof dezelfde vragen zal stellen als aangekondigd, zullen we het maar niet hebben, het is zo al erg genoeg.
Al mijn getyp ging vandaag gepaard met luisteren naar De Afrekening* een dag na de feiten en Youtube-filmpjes van Intergalactic Lovers.

after hours of motionless dancing to the sound of heavy rain - I tell myself to pick up the pieces and go movin' on up again

De Maleisiër en ik zijn alleen thuis en we hebben gisteren een aanvaring gehad. Meneer moest weer douchen om middernacht, zijn fout. Ik naar de douche en geroepen "Dude, it's midnight!". Op zich niets mis mee, iedereen die een horloge kan lezen had hem dat kunnen zeggen. Maar ik geef toe, ik bedoelde het op een boze manier.
Vandaag in een van mijn wandelingen naar de ijskast excuseerde hij zich voor zijn nachtelijke escapades. Ik heb mijn schouders opgehaald en ben terug naar mijn kamer gegaan. Ik vind: als je een papier op de deur van de douche straal negeert in plaats van het te lezen, dan ben je ofwel een mongool ofwel een pestkop. In geen van beide gevallen brengen excuses zoden aan de dijk. Eens een mongool, altijd een mongool, niets aan te doen. Idem voor pestkoppen.**
Daarbij, mijn zenuwuiteinden worden dezer dagen al genoeg op de proef gesteld door het schrijven van opstellen, ik heb mijn nachtrust nodig. Ik reageer mij liever af op een random Maleisiër die ik nooit van mijn leven nog ga zien dan op iemand anders, pakweg mezelf.
Examens zijn als PMS, een excuus voor gratuit verbaal en fysiek geweld wanneer het mij uitkomt, de rechtvaardiging voor de bitch in mij. Examens zijn als PMS, maar dan een hele maand in plaats van een week. Is dat even balen voor de Maleisiërs op deze wereld.

Na de valse excuses plande ik mijn tripjes naar de keuken zodanig dat ik hem niet meer moest tegenkomen. Ik wil liever niet moeten blaffen.

[run run run as fast as you can - 'cause I've killed before and I'll do it again]

Wist u dat oploscappuccino tegenwoordig een bijgevoegd potje cacaopoeder heeft? Voor ik het goed en wel besefte, had ik het bijna helemaal leeggeschud boven het melkschuim. Oooohmmm, het zicht van cacaopoeder dat in melkschuim trekt... En de klank van verschrompelend schuim! Rice Krispies overgieten met melk... Een koude hand die mijn ruggenwervels afloopt... Rrrrrr.

I let it just drip drip drip on me - I let it just soak right through

In de ijskast vond ik een peer die zodanig rijp was dat ze naar perenlikeur smaakte.*** Dat kan nog van pas komen tijdens het schrijven van mijn opstellen, me dunkt.

Dit gezegd zijnde moet ik dringend de link tussen mensenrechten en internationaal milieurecht gaan doorgronden in de vorm van een tachtig bladzijden lang document geschreven door de prof zelf.**** We gaan dat hier ne keer samenvatten, zie!


woohoo, it will get better, that's what I told you from start  - woohoo, things will get clearer, that's what the weather guy said last night


Aantal nachten slapen tot laatste examen: 3.
Aantal nachten slapen tot gedaan met examens: 3.
Aantal nachten slapen tot thuis: 38.



* Wat is dat met al die voze heavy metal rock toestanden, zeg? Triggerfinger, BlackKotsRevelation, Diabolo Boulevard, Foo Fighters. Alsof iemand in de wereld ooit nood heeft aan dat soort lawaai. Los daarvan: zoveel mooie (rustige) Belgische muziek, ik ben echt fier op ons!
** Gepest worden doet na al die jaren nog steeds een klein beetje pijn daar vanbinnen waar mijn hartje woont, maar nu ben ik gewapend met een harnas vol sarcasme. Zolang ze me niet horen huilen 's nachts in mijn bed, ben ik safe...
*** De textuur was daarentegen volledig intact. Krokant en sappig. Ik ga een likeurperenboom kopen en die in mijn tuin planten.
**** De meeste teksten in de stapel papier die we in onze handen gestoken kregen zijn van zijn eigen hand. Wat een narcist.

zaterdag 18 juni 2011

Mekka

Nu ik mijn eigen yogamatje heb, groeten mijn ledematen en ik tweemaal daags de zon. Het uitrollen der mat voelt nogal Mekka-achtig. Het appartement is te klein om te kiezen in welke richting ik mijn mat uitrol, de kans is dus groot dat ik in de verkeerde richting yoga. Dankzij mijn herwonnen innerlijke rust kan ik daar echter volledig mee leven. En daarbij, God bestaat niet. En moest hij toch bestaan en ook maar een greintje verstand hebben, dan zou hij niet in Mekka gaan wonen, want daar wordt hij vertrappeld. Tot zover de gedachten van de dag. Namaste.

vrijdag 17 juni 2011

Examendagen (2)

Wie dacht dat er verder niets vermeldenswaardig meer zou gebeuren in mijn dag, had het bij het verkeerde eind. Niet één maar twee bijnadoodervaringen stonden nog op het programma, en ik wist helemaal van niets.

De eerste viel voor toen ik mij in een pashokje van het goedkope warenhuis (er is een duur en een goedkoop warenhuis in de winkelstraat) bevond met een weinig aantrekkelijke maar ongetwijfeld functionele sportbeha in een op het zicht gekozen maat. In het proces van mij erin wringen, begon het geloei. Wat een strakke timing.
Ik loop niet echt hoog op van brandalarmen, moet u weten. Zogezegde oefenevacuaties op school zijn meer koffiepauze dan wat anders. De prof kijkt geïrriteerd naar de klok om uit te rekenen hoeveel les hij nu weer mist. Iedereen neemt rustig zijn tijd om zijn spullen bijeen te zoeken en slentert op zijn dooie gemak naar buiten, alwaar er wordt gelachen met hoeveel les we missen. De dag dat er écht brand uitbreekt in het auditorium zijn we vogels voor de vuurkat.
Het duurde een tijdje vooraleer ik besefte dat brandoefeningen in een warenhuis in het midden van de namiddag economisch gezien weinig steek houden. Toen ik even later uit mijn pashokje kwam, was de winkel verlaten. De sportbeha bengelde verloren in mijn hand. Dit was het dan, ik ging eraan. In de verte zag ik een verkoopster over de rekken turen of er niemand was achtergebleven. Ja, hallo, ík dus! Ik denk niet dat het ooit in iemand was opgekomen om de pashokjes te checken. Nog geen twee minuten later stonden er vier brandweerwagens in het midden van de drukste straat van Auckland, sirenes en lawijt en al. Ik voelde mij als een heldin die de woeste vlammen overleefd had en schreed verder, Die Hard style.

De tweede bijnadoodervaring is een mantelpakje en daar wil ik niet over praten. Ik ga voluit voor de verdringing.

Kent u het gevoel dat u iets niet zou mogen doen en het toch doen? Na mijn bijnadoodservaring ging ik naar de supermarkt om als jagerverzamelaarster mijn voedselvoorraad aan te vullen. Ik had honger. Nooit doen, naar de supermarkt gaan als je honger hebt, die winkels zijn gebouwd om je etenswaren te doen kopen die je niet nodig hebt. Ik heb mezelf gedwongen het merendeel van mijn tijd door te brengen in de groenten- en fruitsectie. Op de loopband aan de kassa bleken brownies en rozijnencake tussen mijn groenten geslopen te zijn. Wist u dat zoetigheid verslavend is? Op weg naar huis vergat de bus bijna te stoppen aan mijn halte hoewel ik ruim op voorhand op het knopje had geduwd. Toen ik uitstapte zag ik een andere bus met een wachtrij langer dan zichzelf.

Eenmaal thuis van mijn avonturen keek ik uit naar Skype. Om de teleurstelling te verwerken dat mijn gesprekspartner er blijkbaar niet zo hard naar uitkeek als ik - hij was te laat - en ook omdat ik, getuige chocoladetaart en brownies en rozijnencake, verslaafd ben aan zoet en ook omdat ik mijn kasten moet legen, maakte ik pannenkoekendeeg. De bloem was net bij de liquide onderdelen overgegoten toen mijn Skypetelefoon afging, wat een strakke timing. Na een naar mijn mening aangenaam gesprek over wilde katten, bejaarden en de toekomst zag ik mij genoodzaakt met een kom licht verlepte deeg nachtpannenkoeken te bakken voor mijn ontbijt van straks. Ik heb geen mixer, het heeft een goed half uur geduurd eer ik met een lepel en armkracht de klonters had weggewerkt.
Pannenkoeken doen me aan zee denken. Ik eet altijd pannenkoeken op de dijk, met poedersuiker en kleine potjes confituur en chocomelk. De pannenkoeken aan zee zijn lekkerder dan die van mij, ze zijn met de mixer gemaakt. Maar mijn pannenkoeken hebben een gat in het midden en ik vind dat toch ook iets waard.

(einde)

Van Bart De Wever en zijn troepen naar een examen naar chocoladetaart naar Will Grayson maal twee naar de eerste bijnadoodervaring naar de tweede verdrongen bijnadoodervaring naar pannenkoeken aan zee in België alwaar Bart De Wever met zijn troepen de plak zwaait. Wat een mooie, ronde dag.

donderdag 16 juni 2011

Examendagen (1)

Het waren voor de verandering geen ronkende motoren aan de buitenkant van mijn slecht geïsoleerde ramen die me wakker schudden uit een ondiepe slaap, het was de gedachte dat Bart De Wever en zijn troepen actie hadden ondernomen en van de ene dag op de andere de macht over België hadden opgeëist.* Net wakkere Domi heeft het soms moeilijk met het onderscheid tussen feit en fictie, laat staan wanneer het fictie is die evengoed feit zou kunnen zijn.
Brent, die gewoonlijk pas post meridiem uit zijn grot komt gekropen, was verrassend vroeg uit de veren. Blijkt dat een namiddaglijk examen zijn bioritme had verstoord. Hij had koffie gezet en daar was ik hem dankbaar om. Het volgende dat ik mij herinner is blootvoets in de keuken staan in mijn versleten pyjama, wezenloos voor me uitstarend met een kop zwart goud in mijn handen.** Flatgenoten liepen langs en rond me (de Aziaat heeft het na een semester nog steeds zichtbaar lastig met mijn halfaangeklede verschijning) maar ik staarde lustig verder en was het bewegingsloos centrum waarrond hun wereld draaide, als het ware. En ik die dacht dat ik heel misschien tot ochtendtype was geëvolueerd dit semester. Al zit mijn laatavondlijke studie op voze technomuziek gisteren er misschien ook voor iets tussen.
Toen moest ik wakker worden, want er wachtte een examen op mij in een kelder van de bibliotheek. Ik was maar net op tijd, en ik was nochtans anderhalf uur op voorhand opgestaan. Ik zeg het u, wakker worden is een tijdrovend proces.

Ik ben altijd blij als een examen voorbij is. Het studeren totdaaraantoe, maar wanneer ik mij oog in oog met twintig bladzijden wit papier bevind, zinkt me de moed in de schoenen. Ik wenste dat er een manier bestond om de informatie in mijn hoofd wifi*** te downloaden naar een verbetermachine, die dan controleert of de antwoorden allemaal in mijn hoofd zitten en bevestigend/ontkennend biept zonder dat ik mij tegen de klok een polsblessure moet schrijven. Meer dan aan leerstof denk ik tijdens het afleggen van examens aan hoe hard ik dat allemaal niet wil opschrijven en grmbl.

Toen was ook dat afgelopen -de inspiratie was er op het juiste moment, ik heb zinvolle argumenten gegeven pro het opstellen van een Aziatisch mensenrechtenverdrag (er is er momenteel geen) waarvan ik niet wist dat ik ze in mij had- en vond ik dat ik een opkikker verdiend had. De hipster in mij wou een boek lezen in een etablissement met hoge lederen zetels en koffie drinken, mijn maag zei dat het genoeg was geweest. We gooiden het op een akkoordje, mijn maag en ik, en bestelden chocoladetaart. Op mijn bord bleek dat een hoek van de spie chocoladetaart ontbrak, ik keek in de vitrine en jawel, mijn hoek lag nog op de taartschotel. Kijk, dat is dus géén waar voor mijn geld, het zit hem in de details en ik let op de details, al kan mijn hoek op de totaliteit van het stuk taart amper als detail worden afgedaan. Desalniettemin: lekkere taart, goed boek.

Kent u het gevoel dat u iets niet zou mogen doen en het toch doen? Na mijn taart ging ik de boekhandel binnen. Nooit doen, een boekhandel binnengaan, die winkels zijn gebouwd om je boeken te doen kopen die je niet nodig hebt. Onzin, boeken zijn altijd nuttig. Engeltje en Duiveltje vochten elk vanop hun schouder het eeuwenoude gevecht van geld tegen boekenwijsheid, ik liet mijn ogen over de planken dwalen. De keuze was er nooit écht een tussen het fancy Indisch kookboek in promotie en Will Grayson Will Grayson eens ik die laatste zag staan zo eenzaam en alleen en smekend om gekocht te worden. Ik heb weinig ambitie in de Indische keuken en John Green is een fantastisch schrijver die in België in geen enkele boekhandel te vinden is. Al is Ian McEwan beter, maar die was me te duur. Achter de kassa van de boekhandel stond een meisje met fluoroze haar. Ik vroeg me af of ik mij ook een gek kapsel zou moeten aanmeten als ik ooit in een boekhandel wou werken. Mensen in boekhandels hebben vaak gekke kapsels.

(al is het vooralsnog onduidelijk of het überhaupt ergens heengaat)


Aantal nachten slapen tot tweede examen: -1.
Aantal nachten slapen tot derde examen: 6.
Aantal nachten slapen tot gedaan met examens: 6.


* Voor de peis en vree zal ik misschien geen uitspraken doen over of dit goed of slecht is. Het zou de status quo doorbreken, zoveel is wel duidelijk. Hé, ik lig wakker van dit soort dingen!
** Ik geloof niet in koffie. Ik vind het lekker, maar ik geloof er niet in.
*** Wifi is in mijn wereld gewoon een synoniem voor draadloos. Gebruik in een zin: een gsm is een telefoon, maar dan, juist ja, wifi.

zaterdag 11 juni 2011

Nerd!

Ik wil Criminal Minds kunnen bekijken en weten waar de aflevering zich afspeelt in plaats van wild te gokken. Ik heb alle staten van de VS eigenlijk altijd al willen weten liggen. Huplakee, staten en hun hoofdsteden zijn sinds vandaag mijn uitdaging tussen de hoofdstukken mensenrechten door.




[Seattle is niet de hoofdstad van Washington. Portland is niet de hoofdstad van Oregon. San Francisco is niet de hoofdstad van California. Virginia heeft een loshangend stuk in de Atlantische Oceaan en Long Island maakt deel uit van de staat New York hoewel het er amper aan vasthangt. Die hele knossel staten aan de Oostkust is nogal ingewikkeld, feitelijk.]

vrijdag 10 juni 2011

Rijstpap als metafoor

Ik heb de voorbije dagen nogal veel aan thuis zitten denken. Nog ruim anderhalve maand en ik bevind mij weer op Belgische bodem! Het is geen heimwee op een slechte manier, het is vooruitkijken naar de dingen die ik gemist heb en allemaal ga terughebben, in al dan niet dezelfde vorm. Los van de mensen (ik probeer niet te aanhankelijk te doen en dat durft nogal eens lukken - soms ben ik koel maar ik bedoel het goed) kijk ik bijzonder uit naar mijn kamer met mijn spulletjes* en mijn cacti, zwemmen, een trampoline in een zomertuin (of moet ik zeggen bouwwerf, zucht), Ozark Henry op de Lokerse Feesten, fietsen, het herinrichten van mijn kot, het leven in Gent, de lichtjes aan de Graslei. Het is vooruitkijken naar de jump start die ik mezelf geef. Alles hetzelfde en toch dingen kunnen veranderen.

Wat Gent betreft ga ik er vooral intens van proberen genieten. Ik wil een blender en een wokpan in mijn kot en ik wil een nieuw rekje gaan kopen in de Ikea. Ik ben nog steeds op zoek naar een oven om koekjes in te bakken, want de oven die ik dacht te kunnen gebruiken blijkt zich een ruim vijf kilometer verderop te bevinden en zover kan ik niet rondfietsen met een ovenschotel of een klomp cakedeeg in mijn handen. Ik overweeg om foto's op te hangen in mijn kot. Dat is een big deal voor mij, want ik hou niet van foto's.**
Ik heb het gevoel dat ik alleen zou kunnen wonen moest ik dat willen, dat ik in staat ben mijn plan te trekken nu ik zelf mijn was doe en er geen mama voor mij kookt in het weekend en ik alle problemen zelf moet oplossen omdat er niemand is om naar te bellen. Ik doe dat niet slecht! Nu ik weet dat ik het helemaal alleen ook aankan, neem ik mij voor mijn vrolijke zelf consistent mee te nemen naar huis tijdens het weekend in plaats van haar soms in Gent te vergeten. Als ik het helemaal alleen kan in Gent, moet ik thuis niet zagen. Maar dan wil ik het ook echt wel helemaal alleen mogen doen. Ik wil van een naar Gent pendelen, met een trein, op sporen.
Ik ga van volgend schooljaar gebruik maken om het aantal intellectuele avondjes bij glaasjes wijn tot een absoluut maximum te verheffen. Het is de laatste kans om een revolutie te ontketenen voor ik de echte wereld intrek, het is nu of nooit.

Ik denk dat ik tijd ga moeten incalculeren om NZ te laten bezinken, maar daar wil ik nu nog niet aan denken. De dagen die ik hier nog ben snellen voorbij aan hoge snelheid, ik heb examens te maken en ik heb het lastig om mij te concentreren.

Pas op, dit zijn positieve gevoelens eh. Bij herlezing besef ik dat ik mogelijks overkwam als een superhard mama-kindje en dat ik nu pas op mijn eigen benen staan. Fout. Vraag het aan mijn ouders: nooit een mama-kindje geweest. Te weinig mama-kindje naar hun zin zelfs, zegt een stemmetje in mij. Ik besef nu gewoon dat ik desondanks toch nog veel op hen rekende voor dingen die ik eigenlijk ook zelf kan. Misschien was het gemakzucht, misschien was het gebrek aan zelfvertrouwen? Ik heb vandaag voor de eerste keer in mijn leven zelf rijstpap gemaakt, daar moet een mens dan eenentwintig voor geworden zijn. Was ik onderbewust bang dat ik de kunst van de rijstpap thuis*** niet ging kunnen evenaren? Ik heb volgende keer sowieso dessertrijst nodig in plaats van gewone rijst (maar ze hadden geen dessertrijst in de winkel), mijn rijstpap is niet perfect maar verdomd lekker. En zo gaat dat met álles.

Hoe ik mij voel kan worden omschreven door middel van een liedje en twee foto's die niet ambiëren fotografisch-kunstig interessant te zijn.

 


mijn eerste rijstpap (met saffraan en vanille en kaneel, zoals dat moet)

Domi denkt over de dingen.
 
Aantal nachten slapen tot eerste examen: -1.
Aantal nachten slapen tot tweede examen: 6.
Aantal nachten slapen tot gedaan met examens: 12.

* Ik ga zo rustig mogelijk blijven wanneer blijkt dat mijn broers schuiven hebben opengetrokken en dingen gestolen hebben en cd's vernield en boekenruggen gekraakt en fluorescerende sterren van mijn plafond hebben gehaald want "zus is nu toch al oud en ze heeft die niet meer nodig". Vriendelijk maar met aandrang raad ik degenen die zich aangesproken voelen aan de schade te herstellen, men wil immers niet riskeren dat ik er niet in slaag mijn kalmte te bewaren. Zus is niet oud en ze heeft die sterren wel degelijk nog nodig, alle zesentwintig. Om 's nachts in slaap te vallen, tussen haar knuffelberen en haar rammelaar en haar tuut, zo is dat.
** Leg ik ooit misschien nog wel eens uit.
*** NIEMAND maakt rijstpap zoals mijn mama rijstpap maakt. (Mijn Miranda zegt dat ook altijd. "Pa", zegt ze, "zoals jij rijstpap maakt...")

maandag 6 juni 2011

Boterermelk

Vanochtend stond ik op, zoals gewoonlijk op blokdagen, blakend van de ambitie. Wat beter om een ambitieuze dag te beginnen dan het bakken van pannenkoeken met appel! Het was half 8, de rest van de wereld was nog in een diepe slaap verzonken en ik had effectief tot half 8 geslapen.* Dat moest gevierd worden.
Toen mijn lodderig oog even later viel op de houdbaarheidsdatum van de botermelk die ik voor de pannenkoeken had gebruikt, bleek dat die al een tijdje vervallen was.** De hele voormiddag heb ik mijn hart vastgehouden en mijn ogen en alle uiteinden van mijn spijsverteringsstelsel extra hard toegeknepen, maar de buikkrampen zijn uitgebleven. Crisis vermeden. Hoera voor mijzelf en mijn pannenkoeken!

U herinnert zich ongetwijfeld nog de abstracte discussies in het internationaal recht waarover ik eerder al sprak. Er is een verschil tussen de tekst lezen en hem blokken, en dat laatste stond vandaag op mijn programma. Ze zijn nog steeds even interessant, maar ik kan het u verzekeren: ik zie ze ondertussen vliegen dat het geen naam heeft. Het is kleverig web van cirkelredeneringen die weten dat ze cirkelredeneringen zijn en er zelf ook niet meer uitgeraken. Leg dat maar eens uit op het examen. Mijn antwoord zal telkens moeten beginnen met "Ik weet dat het geen steek houdt maar dat is niet mijn fout. Het zit zo: ...".

Het is alsof blokken in Nieuw-Zeeland minder op mijn systeem werkt dan in België. Ik vind het niet gemakkelijker, maar voel op een of andere manier minder druk. Ik krijg elke dag mijn werk gedaan en heb niet het gevoel dat ik mij ongelooflijk moeten forceren heb. (Van die woorden ga ik nog spijt krijgen.) Ik ben zowaar blij dat ik mijn eigen eten moet maken in plaats van aan tafel te schuiven, zoals dat thuis de gewoonte is. Wil niet zeggen dat ik niet aftel, want aftellen doe ik, en wel

Aantal nachten slapen tot eerste examen: 3. (aaaaaaaarghhhh, al die abstracte teksten die ik nog moet lezen gaan niet vooruit vs. alstublieft eh, 2 dagen is nog keiveel)
Aantal nachten slapen tot gedaan met examens: 16.


* Het is Queen's Day vandaag, ook wel Queen's Birthday. Ik heb het opgezocht: de Koningin verjaart op 21 april, niet op 6 juni. In Nieuw-Zeeland wordt haar verjaardag jaarlijks gevierd op de tweede maandag van juni. Random. Waar zulke nutteloze feestdagen goed voor zijn, is het feit dat de bouwwerven stilliggen en er geen moto's voor mijn raam komen parkeren om half 7 's nachts. Hallelujah.
** Noot aan mezelf: indien je in een botermelkbui botermelk koopt, gebruik ze dan tijdig. Edoch moraal van het verhaal: houdbaarheidsdata zitten voornamelijk in de hoofden van alle bange mensen in de maatschappij. Houdbaarheidsdata zijn voor mietjes. Indien de botermelk de houdbaarheidsdatum overschreden heeft, aarzel dan vooral niet om ze nog steeds te gebruiken. Aangezien botermelk toch al een soort zure melk is, kan een beetje extra zuur het verschil niet maken, toch? (Als ik die redenering doortrek, wordt botermelk gewoon nooit slecht! Het wordt op de duur gewoon boterERmelk.)

zaterdag 4 juni 2011

Externe motivatie

Zo lief dat u het vraagt! Maar nee, nog niet echt genezen. Er zit een percussieorkest tussen mijn oren en mijn neusgaten gaan open en toe zoals de klapdeuren van een saloon. Ik kan mijn zakdoeken niet op tijd in de wasmachine steken. Bovendien heeft er zich afgelopen nacht een genetisch gemanipuleerde kikker in mijn keel gevestigd en die kwaakt er lustig op los zonder rekening te houden met hoe ik mij daarbij voel. Ik voel mij daar voor alle duidelijkheid niet goed bij.
Ik heb een tweede portie soep gemaakt. Ze ziet er even vies uit als vorige keer, als ik jullie moet geloven, ook al ben ik het daar niet mee eens. Ze is even lekker en gezond als de vorige en dat is al wat telt.

Het grootste deel van de dag heb ik doorgebracht met het luisteren naar dubstep en het herlezen van de zaak Pinochet (deze activiteiten vonden hoofdzakelijk maar niet steeds simultaan plaats). Voor hen die het interesseert: het verhaal. Pinochet bevond zich op een bepaald moment in Groot-Brittannië voor een medische ingreep. Hij werd in het ziekenhuis gearresteerd en Spanje verzocht Groot-Brittannië om Pinochet uit te leveren opdat hij in Spanje zou kunnen berecht worden voor de misdaden die hij had begaan toen hij staatshoofd was in Chili. De Engelsen leken het maar niet eens te raken over of dergelijke uitlevering nu wel of niet in overeenstemming was met het internationaal recht. De House of Lords, de hoogste rechtbank, heeft er zich uiteindelijk drie keer moeten over uitspreken. Bij het derde arrest had elk van de zeven rechters een andere redenering en die ben ik nu aan het doorploegen. Om een lang verhaal kort te maken: een uitlevering is er nooit van gekomen. De man was zogezegd te ziek om te functioneren, werd teruggestuurd naar Argentinië Chili (ik denk dat ik met Eichmann in mijn hoofd zat), heeft het daar nog een aantal jaren hard te verduren gekregen en is uiteindelijk op een goeie dag niet meer wakker geworden. Probleem opgelost voor Pinochet, maar ik kan mij inbeelden dat de gemeenschap op haar honger is blijven zitten.

Geheel terzijde vraag ik mij af waarom ik eigenlijk cursussen aanduid. Als ik ze nadien herlees, lees ik toch alles en niet enkel wat gemarkeerd is. Vermoedelijk is aanduiden gewoon een stap in het leerproces. Niet erg.

Yoghurt met appelsien en stukjes chocolade wachten op mij. Ik heb mijn eten speciaal naast mijn cursus gezet, dat heet in de psychologie geloof ik externe motivatie. Want ik heb nog het een en ander te doen vandaag.



Aantal nachten slapen tot eerste examen: 5.
Aantal nachten slapen tot gedaan met examens: 18.

woensdag 1 juni 2011

De valling

En trunten en neuten en doen. Ik zit met een valling en dat is het perfecte excuus. Mmmttndoet, ik moet het niet horen. The Domi heeft beslist dat valling is gelijk aan permissie tot trunten en daarmee is de kous af.
Nee, serieus. Ik ben niet echt aan het trunten, ik speel slechts van toneeltje met mezelf.
Ik heb een valling en ik ga ervan genieten zolang het duurt.

Ik ga vanaf nu tot ik echt niet meer kan doen alsof ik niet genezen ben rondlopen in mijn trainingsbroek en mijn haar wassen noch kammen. Ik mag jankgeluiden maken waar en wanneer het mij uitkomt. Ik mag nasaal meezingen met foute muziek, zoals Bridget Jones maar zonder de wijn. Aaaaallll byyyyyy myyyyseeeeeheeeeeheeeeeelf.


Een valling is ook altijd een ideaal excuus om eender welk voedsel in mijn mond te proppen. Met mijn handen en zonder bestek. "Mijn lichaam heeft de energie nodig om te vechten tegen de vieze bacteriën." Koeken, chocola, rozijnenbrood en pannenkoeken, ze moeten niet eens opgerold zijn, gewoon duwen. Frigo opentrekken, kiezen, schransen. Alle remmen los.
Ademen gebeurt simultaan en door dezelfde opening. Neusgaten die afwisselend verstopt zijn vallen niet te vertrouwen. Alles met de mond, gewoon laten openhangen. 

 
Thuis zou ik mama kunnen vragen om soep en mijn nood aan soep benadrukken met heel lang heel beteuterd kijken. Hier moet ik ze zelf maken maar dat is geen probleem. Ik heb de mama gemaild hoe dat precies zat met die soep à la thuis maar had mijn plan eigenlijk al klaar voor er goed en wel een antwoord kwam. De enige zwakte in dat plan was de afwezigheid van een mixer in mijn keuken. Niet dat ik mij daardoor laat tegenhouden, wel integendeel. Heb haar nadien foto gemaild van het eindresultaat. De vraag is niet of maar hoe hard ze zal blinken van moederlijke trots.




Mensheid, ik ga in mijn bed kruipen voor een nacht ongegeneerd snurken. Ik hou jullie op de hoogte van mijn snotgevallen.*



Aantal nachten slapen tot eerste examen: 8.
Aantal nachten slapen tot gedaan met examens: 21.


*Lotgevallen - snotgevallen. Hahaha.