zondag 27 februari 2011

Mission Bay en meer

Des zondags trekt men naar het strand




 
Mission Bay heet dit wonderlijke oord. Het was er bloedheet en ook met de ozonlaag is het hier niet al te goed gesteld. Een halve fles zonnemelk later kan ik echter met fierheid melden dat ik nog altijd mijn witte zelf ben.

Verdere nieuwtjes kunnen in volgende categorieën worden ondergebracht.

Drinkgedrag
Een volledige week de constante aanblik van excessief drinkende mensen later, ben ik nog steeds zwaar onder de indruk. Op vrijdag zijn we massaal uitgegaan – de verschillende universiteitslogies hadden een aantal bars ‘afgehuurd’, dus het leek een niet te missen opportuniteit – en it was a blast. Alcohol kost hier bakken geld, maar daarop wordt alleszins niet bespaard. De prijs van huurauto’s daarentegen is een levensbepalend iets. Prioriteiten, zo zie je maar.

Ik heb ter uwer entertainment een anekdote te vertellen die aantoont hoezeer alcholisme ook het leven van niet-alcoholici aantast, in casu het mijne. Het was drie uur 's nachts, ik weet niet meer welke dag maar alleszins een weekdag en mijn kamer was broeierig. Het raam openen leek de ideale oplossing, en alzo geschiedde. What could possibly go wrong? Wel, mijn kamer is op het gelijkvloers. Om vier uur, toen ik vredig aan het slapen was, schiet ik plotseling wakker. Door het raam had zich, naast mijn hoofdkussen, een voet gemanifesteerd die niet de mijne was. Wat evengoed een slechte droom had kunnen zijn, bleek brute realiteit: iemand probeerde mijn kamer binnen te klimmen. Toen ik bekomen was van de schok bleek het een meisje te zijn wiens gezicht ik eerder op de avond al had gezien. Ze bleek haar sleutel in ons appartement vergeten te zijn en dacht dat binnenklimmen de beste manier was om die te recupereren. Andere mensen een hartaanval bezorgen leek niet de minste van haar bekommernissen. Mijn raam blijft in het vervolg alvast dicht. Met alle Chinesen (zo grappig, er zitten er hier veel), maar niet meer met mij.

Op pad
De geboorte van de allereerste trip is een feit, hiep hoera in veelvoud! Volgend weekend gebeurt er blijkbaar iets in Auckland, want alle huurauto’s waren op. Niet eens duur, gewoon OP. We hebben onze plannen dus een week moeten verschuiven, maar hebben een van de beste deals ooit te pakken gekregen. Een busje voor acht, we trekken naar het noorden. Meer kan ik daarover niet kwijt want behalve de auto is er nog niet echt iets geregeld. En ook omdat het top secret is... Ofzo. Dat er nog niets geregeld is, hoeft niet te verbazen. In warme landen wordt er geleefd van dag tot dag, het moet nog wennen. Diep vanbinnen ben ik een dikke autist. Er zitten nog een aantal tripjes in de pijpleiding hopelijk komt alles goed. Het plan: hard werken in de week, hardcore sightseeing in de weekends.

Lessen
Morgen beginnen de lessen officieel. Terwijl al de rest nog vakantie had trok een meute internationale rechtenstudenten evenwel vorige woensdag al naar de schoolbanken. Voorlopig merk ik vrij weinig verschil met lessen thuis. We waren een kleinere groep en er was meer discussie, maar in andere vakken zouden meer studenten moeten zitten, dus het valt af te wachten hoe levendig de lessen hier zullen worden.
Voor de rechtenstudenten onder ons: volgens mij is tussen civil en common law de civil law de betere van de twee opties, al vermoed ik dat mijn mening daarover nog zou kunnen bijschaven in de loop van het semester.

Drukke week gehad, en mijn blog lijdt eronder heb ik gemerkt. Drukke week voor de boeg, dus ik moet nog zien hoe ik het beredder. Gedaan met feesten, naar school gaan zult gij, en notities nemen! Exit zomerkamp, enter school. Het is voor echt nu.

dinsdag 22 februari 2011

Zonnecrème én paraplu?!

Ik had het wel al gehoord - het weer in NZ zou 'onvoorspelbaar' zijn, Auckland op kop. In de week dat ik hier ondertussen ben heb ik daar niet al te veel van ondervonden. Zon zon zon, dat is een behoorlijke samenvatting. Af en toe een wolkje misschien. (En nu zijn jullie massaal jaloers, dat was de bedoeling.)

Voor alle zekerheid check ik elke morgen het weerbericht online. Het zou zonnig met wolkjes worden vandaag. Ik smeerde mij in met zonnecrème - als de kwaliteit recht evenredig is met de stank, dan heb ik superbe zonnecrème - en dat plakte.

En dan, halverwege de voormiddag, begint het ZOMAAR te gieten. Het zag eruit als gieten, maar eigenlijk was het zachte regen. Alsof de wind druppels laat opwaaien uit de zee en ze dan boven land laat verstuiven. Maar je wordt er wel nat van. De zon blijft al die tijd schijnen, dus mijn zonnecrème kwam nog steeds van pas maar werd tegelijk weggespoeld. Mijn zonnebril leek ook nog nuttig, ware het niet dat ik er niets meer door zag dankzij de regen. Vraag aan de Nieuw-Zeelandse weergoden: wat willen jullie eigenlijk?

Ik bezit bovendien geen paraplu, dus eigenlijk mag de zon best blijven. Zon verkiezen boven regen, heb ik dat écht gezegd? Niet te geloven.

Shout-out of the day: CONSTRUCTION WORKERS die keihard op metalen staven kloppen en boren naast mijn raam om zes uur 's ochtends. En of ze dat alstublieft niet meer zouden willen doen.

maandag 21 februari 2011

Kings

Drankspelletjes - want denken dat je een reden nodig hebt om dronken te worden is ronduit naïef.

Van alle drankspelletjes die de wereld rijk is, is Kings het waarschijnlijk het bekendste. (Over beer pong zullen jullie mij waarschijnlijk ook nog wel zien schrijven, alleen nu niet.) Het verloopt als volgt. Iemand gaat naar de supermarkt een absurde hoeveelheid van het allergoedkoopste bier kopen. Dat het naar water smaakt, doet er écht niet toe, het gaat hem om de alcohol. Theoretisch gezien veronderstel ik dat vodka dus nog beter zou zijn, maar dan zou de kans op dodelijke slachtoffers misschien te groot worden. Dat zal wel al uitgetest zijn.
Een boek kaarten wordt uitgesmeerd rond een blikje bier. Elke kaart heeft een betekenis (die ik hieronder gestructureerd uit de doeken zal doen). Een gebruikte kaart wordt onder het lipje van het blikje bier geschoven. De persoon die het blikje doet openspringen (omdat er te veel kaarten onder het lipje zitten), krijgt de eer het blikje ad fundum uit te drinken. Ook het 'onderbreken' van de cirkel kaarten rond het blikje is goed voor een drinkbeurt, pas dus goed op welke kaart je trekt.

Wat betekent nu precies elke kaart? Ik som ze op in het Engels, want dan rijmt het en rijm is goed.
Two. You. Je mag iemand kiezen die moet drinken.
Three. Me. Je moet zelf drinken. 
Four. Floor. Iedereen moet de vloer aanraken met zijn hand. De laatste moet drinken.
Five. Guys. Alle jongens drinken.
Six. Chicks. Alle meisjes drinken.
Seven. Heaven. Iedereen moet naar omhoog wijzen (hand opsteken dus). De laatste moet drinken.
Eight. Date. De persoon die een acht trekt, kiest een drinkpartner uit en beiden drinken. In de eenvoudige versie is dit iets eenmaligs. Wie het ingewikkelder wil maken, kan dit beschouwen als een soort onzichtbare band die wordt geïnstalleerd tussen twee personen en die voor de rest van het spel blijft bestaan. Dit zou betekenen dat wanneer een van beide om eender welke reden moet drinken, de andere sowieso moet meedrinken.
Nine. Rhyme. Degene die de kaart trekt, kiest een woord. De cirkel rond moeten rijmwoorden volgen. Wie het eerst niet meer weet wat zeggen, moet drinken.
Ten. Never have I ever, het gekende spelletje. Men begint met drie punten. Wie het eerst zijn drie beurten kwijt is, moet drinken.
Jack. Smack. Iedereen moet (zachtjes) op zijn eigen voorhoofd slaan. De laatste moet drinken. 
Queen. Questions. Wie de kaart trekt, stelt een vraag aan zijn buur. Deze mag niet antwoorden maar moet een nieuwe vraag stellen. Zo blijft het doorgaan, totdat iemand uit verstrooidheid tóch antwoordt op een vraag. Antwoorden mag immers niet. De verliezer moet drinken. Over het algemeen wordt dit spelletje als relatief saai ervaren. Ik heb het dan ook gespeeld met de regel dat bij een queen gewoon iedereen moet drinken. De boodschap is dus: als je iets te saai vindt, gewoon... drinken.
King. Je mag zelf een regel maken, die voor de rest van het spel moet gerespecteerd worden, op straffe van drinken. Populaire voorbeelden:
- wie vloekt, moet drinken
- wie 'drinken' zegt, moet drinken
- wie mijn naam zegt, moet drinken.
Ace. Waterval (rijmt niet, dit moet een fout zijn in het spel). Iedereen begint tegelijkertijd te drinken. Degene die de kaart heeft getrokken, mag als eerste stoppen en bepaalt zelf wanneer. De volgende in wijzerzin mag pas stoppen wanneer zijn rechterbuur is gestopt met drinken. Wie laatst zit in de cirkel, krijgt het dus hard te verduren. Dit is -voor de aandachtige lezers- het enige onderdeel van het spel waar je niet zelf bepaalt hoeveel je drinkt.

Het is belachelijk hoe vaak je moet drinken bij het spelen van dit spel. De Amerikanen beschouwen dit als opwarming (en ze waren stuk voor stuk jonger dan mij); ik zou strontzat geweest zijn moest ik mij niet ingehouden hebben. Ik denk dat ik de helft van de tijd met ogen vol van verbazing zat te kijken naar wat er klaarblijkelijk elke avond gebeurt in colleges. Het bestaan van sites als TextsFromLastNight krijgt er onmiddellijk meer betekenis door. Ik ben duidelijk te braaf voor deze wereld.

Ook mijn Kiwi-roommate was goed op de hoogte van drankspelletjes. Dat net de landen waar je een identiteitskaart moet tonen om alcohol te kopen de landen zijn waar er het meest ongecontroleerd gezopen wordt, is volgens mij geen toeval. De Amerikanen vertelden over hun fake ID alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En het is niet dat de portiers in de VS niet beseffen dat ze minderjarigen toelaten tot hun etablissement. In NZ is de drinking age 18 en wordt er gecontroleerd. Toen ik met Beth en Hamish (de Nieuw-Zeelander) gisteren in de supermarkt een fles wijn wou kopen, werd mij prompt om mijn paspoort gevraagd. Ik viel compleet uit de lucht - in België is een fles wijn kopen toch de normaalste zaak van de wereld?! Voortaan moet ik dus overal mijn paspoort mee naartoe nemen, alsof ik er twaalf jaar oud uitzie, en crimineel. 


Disclaimer voor meelezende familie die zich hoogstwaarschijnlijk toenemende zorgen begint te maken: ik heb geen alcoholprobleem en zal er ook geen ontwikkelen. Beschouw mij als de nuchtere persoon die kleine kleine slokjes neemt, het geheel van buitenaf overschouwt en er vol verbijstering over blogt. Ik ben Belg, volwassen en verstandig. Gaan we dat afspreken?

zondag 20 februari 2011

Laundry day en pannenkoeken

Eerst en vooral: ik heb roommates! De fameuze 'aanwezigheid' was al die tijd een mensenschuwe Maleisiër. Hij is ondertussen uit zijn grot gekropen en heeft zich met relatief veel moeite voorgesteld. Vannacht heeft een andere Maleisiër zijn intrek in onze crib genomen. Eén kamer staat voorlopig nog leeg, in de laatste kamer woont een Amerikaanse.

Het is met haar dat ik vanochtend de wonderlijke wereld der wasmachines heb verkend. Het begint al met de vorm: waarom openen die dingen hier bovenaan in plaats van vooraan? Vervolgens had ik de pech dat er nog was in de machine zat. De kleren in kwestie waren gewassen maar nooit opgehaald, en ondertussen terug beginnen stinken. Ik voelde mij als terug op reis deze zomer, toen de meisjes in het wasteam de stijve vuile kousen van de jongens uit de hun waszakken moesten halen.
De Amerikaanse, Beth -ik noem haar zo want dat is haar naam, houdt er een grensverleggend wassorteersysteem op na: alles gewoon in dezelfde machine. "Just put all your clothes in the machine, put some powder on top and you're good to go." Zo geschiedde, klaar is kees. Ergens op een balkon hebben we een wasrek gevonden, geconfisceerd en er onze was op te drogen gehangen. Met een luchtvochtigheid van ruim 75 procent hoeft het niet te verbazen dat alles zes uur later nog steeds nat is -dat wordt nog een probleem.

De jetlag ondertussen is best wel erger dan ik had durven vermoeden. Dat én de hitte zorgen voor verre van optimale energy levels. Wat doet een mens met zijn tijd op zulke momenten? Pannenkoeken bakken, vanzelfsprekend. Onze 'volledig uitgeruste' keuken is evenwel niet geëquipeerd met een keukenweegschaal. De maatbeker is met congé en een mixer is in geen omstreken te bespeuren. Tegen alle mogelijke principes van SOS Piet in (patisserie moet altijd afgewogen worden -geluk bij een ongeluk: mijn pannenkoeken zijn niet bepaald de naam patisserie waardig), ben ik dan maar aan het deeg maken geslagen zónder bovengenoemd gereedschap. Dat was eerder lastig (quod erat demonstrandum) .


200 gram bloem! 30 gram suiker! Bwajaaa, dat zal wel ongeveer kloppen. Hoe dan ook, mijn keukeninstincten zijn ontwikkelder dan ik durfde vermoeden want ze waren heel erg lekker, de pannenkoeken.


Update: een knappe Nieuw-Zeelander heeft de laatste kamer gevuld met zichzelf en zijn bezittingen. Hij studeert fine arts en draagt marcellekes. Ik heb een babbel geslaan met zijn mama, ze heeft mij gevraagd om goed op hem te passen. Uhu, géén probleem.

zaterdag 19 februari 2011

Aziatische halfgodin in wording

Wie het plan opvat om een beter mens te worden, moet daar niet in Europa aan beginnen maar in Azië. Vraag mij niet waarom dat zo is; het ís zo. Azië zie ik als een continent waar de mensen in een constante toestand van zen en vrede met zichzelf leven en de hele dag door glimlachen, niet omdat de regering hen daartoe verplicht maar omdat ze oprecht gelukkig zijn. Strikt genomen ligt Nieuw-Zeeland niet in Azië, dat weet ik, maar a) als je een etmaal in een vliegtuig hebt doorgebracht, wordt elke afstand relatief, b) het is alvast dichter bij Azië dan België en c) doe niet moeilijk. Aziaten -laat ik hen voor het gemak allemaal over dezelfde kam scheren en dat is niet eens zo fout want eeuwen van gemengde huwelijken hebben in NZ voor heel wat genetisch vuurwerk gezorgd- kleuren hier bovendien grotendeels het straatbeeld, dus dat zit wel snor.

Driewerf hoera, ik héb het plan opgevat om een beter mens te worden. Ik wil in contact komen met mijn innere zelf, mijn ziel ontmoeten en mijn bloed voelen tintelen tot in de puntjes van mijn tenen want ik lééf enzoverder enzovoort.
Daartoe wend ik de volgende, in mijn hoofd Aziatische, middelen aan:
- groene thee, want dat is gezond en Aziatisch en gemakkelijk verkrijgbaar;
- stokjeseten, want dat is gezond (dit weet ik niet met zekerheid maar maak ik mijzelf wijs -gelieve mij niet te desillusioneren) en Aziatisch en absurd gemakkelijk verkrijgbaar. Bovendien zijn die stokjes zo ongelooflijk cool;
- yoga.

Jazeker, yoga. Ik geef daaromtrent blijk van gezond sceptisisme maar veel motivatie. De eerste les vond vandaag plaats: een ruimte met vooraan een te grote, confronterende spiegel, simultaan gekke bewegingen maken in de veronderstelling dat dat goed voor ons is, halverwege de beweging het evenwicht verliezen maar doen alsof dat de bedoeling was, ademhalingsoefeningen waarbij ik de zuurstof moet vi-su-a-li-se-ren, mijzelf in bochten wringen waarvan ik niet wist dat ze bestonden, de zonnegroet. Het hele gamma. En óf ze mij daar gaan terug zien, ik heb ervan genoten. Ik denk dat ik na één les al begin te geloven dat yoga betere mensen maakt. Het maakt alleszins geen sléchtere mensen. De sessies starten en eindigen met een buiging en namaste. Ik ontpop me beetje bij beetje tot Aziatische halfgodin.

Oefening zonder naam die veel evenwicht vereist

De boom, Domi-style. Ik zie daar geen boom in



Shout-out of the day: CHINEES RESTAURANT TASHUN in de Sint-Pietersnieuwstraat in Gent, die na het lezen hiervan eindelijk beseffen dat ik fan ben van stokjeseten en mij voortaan stokjes gaan geven zonder dat ik daar eerst om moet vragen. Waarvoor dank.

vrijdag 18 februari 2011

De 'aanwezigheid'

Ik voelde het toen ik gisteravond thuiskwam na het sporten: er was iemand in het appartement geweest. De vaat stond er nog exact zoals ik hem had achtergelaten, ook aan mijn eten was er niet geraakt. En toch was er iets anders - er was een aanwezigheid. De bevestiging kwam bij het betreden van het toilet. De bril stond omhoog en dat was bewijs genoeg: de aanwezigheid is van de mannelijke soort.
Het/hij heeft zijn hoofd nog niet vertoond en geluiden maakt het/hij ook niet. Als zijn plan was om onopgemerkt te blijven, is het/hij dan toch heel slecht in het uitwissen van zijn sporen. Bovendien, zelfs zonder wc-verraad voelde ik dat het/hij er was. Ik zal straks eens op zijn deur gaan kloppen -het/hij zal niet weten wat het/hem overkomt.

Verder ben ik zeer blij jullie te melden dat ik vannacht voor de eerste keer heb dóórgeslapen. De afgelopen nachten werd ik steeds wakker om vier uur 's ochtends omdat mijn lichaam blijkbaar nog in België zit -mijn tijdsorgaan moet zijn versprokkeld tijdens het verschijnselen, er is nog werk aan mijn skills.
Dóórgeslapen dus, in babyterminologie. Mijn ouders zouden fier zijn! Maar ik ben geen baby meer. Sóms wou ik dat ik nog een baby was, toen was de wereld nog zo gemakkelijk. *awkward silence*

donderdag 17 februari 2011

Wat de reisgids niet vertelt

Ik slaag er maar niet de -ongetwijfeld goedbedoelde- woorden van mijn ouders te vergeten, die vóór mijn vertrek ruimschoots de nadruk gelegd hebben op het feit dat ik hier ben om te studeren. In theorie is dat gemakkelijker dan in de praktijk. Studeren is immers niet echt studeren als je er zonnecrème voor nodig hebt. En laat dat net zijn wat ik mij vandaag uit pure noodzaak heb moeten aanschaffen, evenals een stel hotpants. Warm! Daarbij, school begint pas volgende week.

Ik voel mij volop toerist, camera bij de hand en om de zoveel straten op mijn plannetje gluren. De Nieuw-Zeelanders behandelen mij dan ook als dusdanig, vragen supervriendelijk of ik hulp nodig heb en spreken trager wanneer ik mijn verwarde blik opzet. Mijn Engels is niet slecht - zij spreken gewoon... raar. Ik moet trouwens dringend een woordje Maori leren, dat zal mijn inburgering ten goede komen. Kia ora is Maori voor hallo én dank u, daarmee kom ik dus al een heel eind.

Mooie plekjes ben ik ondertussen al tegengekomen, maar ik wil het vooral hebben over de minder evidente dingen die voetganger zijn in Auckland met zich meebrengt. Die vergeten reisgidsauteurs namelijk pertinent op te nemen in hun reisgidsen.
Mooi plekje: Western Park
De knoppen op voetgangersverkeerslichten zijn reusachtig. Ideaal eigenlijk, je kan er eens goed op doormeppen. De lichten springen er niet sneller mee op groen, integendeel. De wegen zijn breed en de auto koning. Fietspaden zijn er amper. Ik beschouw mezelf niet als in slechte conditie, maar halverwege mijn oversteek springen de lichten steeds weer op rood. Ik bedoel maar: als je moet rennen voor je leven, wil je dat toch liefst op voorhand weten?

Ook over de bergen reppen reisgidsen naar mijn mening met veel te weinig woorden. Sommigen noemen dit waarschijnlijk heuvels. Dat is een leugen want het zijn bergen. En wie dat niet gelooft moet maar zijn fiets opspringen en het ondervinden. Volgens mij is daar geen beginnen aan, tenzij je enkel bergaf moet en ik vrees dat dat liedje meestal niet blijft duren. Ik neem de beenwagen en mijn glutei maximi en medii zijn al twee dagen ononderbroken stijf. Als het zo voortgaat, krijg ik nog een negerinnenkont, al is dat in deze multiculturele stad niet bepaald een issue. Mijn kleerkast daarentegen heeft al een bezwaarschrift ingediend.

Als dit geen berg is, weet ik het ook niet meer

Schoolkinderen in uniform met overontwikkelde glutei

Vanavond sla ik aan het sporten! Mijn gratis lidmaatschap in de sportclub is geactiveerd en ik ga straks eens goed uitzweten tijdens de spinning class. En werken aan mijn conditie, dat kan nog van pas komen met betrekking tot die verkeerslichthistorie.

Shout-out of the day: RIHANNA, want het is weinigen gegeven een ganse dag in mijn hoofd te zitten.  Of het moest een vriendje zijn, maar dat moet ik hier nog zoeken.

woensdag 16 februari 2011

De smaak van échte kiwi

Bouwwerven
Vanochtend ben ik gaan wandelen bij de haven van Auckland. Dat ik niet onder de indruk was, lag ongetwijfeld aan het feit dat die haven één gigantisch wegenwerk is. (Nieuwe elektriciteit aanleggen is dan wel nuttig - het is vooral lelijk.) Het valt te vergelijken met wat ze in Gent aan het station aan het uitvreten zijn, maar dan met boten.

Nieuw-Zeelands schoon vanuit mijn raam

Over bouwwerven gesproken, ook bij mijn kot zijn er verbouwingen aan de gang.

Ik heb deze stad lang nog niet op haar mooist gezien. Grote steden geven mij steeds weer een dubbel gevoel: vrij lelijk en ongestructureerd op het eerste gezicht, maar meestal is er wel degelijk over nagedacht en moet je de mooie oases per toeval tegenkomen en omarmen. Dat komt nog wel, ik vertrouw erop.





Mongolenkiwi's
Superbenieuwd als ik was naar de smaak van échte kiwi's, moi naar de winkel. In de eindeloze fruit- en groentensectie spotte ik een (in verhouding tot andere fruitsoorten) kleine bak met kiwifruit a.k.a. Chinese kruisbessen (allemaal naar Wikipedia, hup hup - kiwi's komen uit China).

Goed bezig



Uit de VS en Italië?! Het spreekt uiteraard voor zich dat ik geen geld uitgeef aan dergelijke ondingen. Het gevolg is dat ik na twee dagen NZ dus nog steeds geen authentieke kiwi heb gegeten. Dat is ronduit ongehoord. Ze zagen er trouwens echt vies uit, die kiwi's. Heel behaard, zoals Indiërs. Is dat racistisch? Bestaat dat, racisme tegen kiwi's?

Domi doesn't share food
Kiwi's uit de VS is zoals chocolade niet uit België: wel willen maar niet kunnen. Ik zie dan ook niet in waarom ik op zoek zou gaan naar een inlandse variant van mijn Belgische donkerbruine goud, wanneer zelfs de Nieuw-Zeelanders aan de rekken te zien zo wijs zijn om Belgische chocolade in te voeren. De Jules Destrooper-koekjes kwam ik per ongeluk tegen. Mijn chocolade mopperde vanuit het winkelmandje dat hij een vriendje wou, niet mijn fout. Eens het appartement bevolkter is, gaan mijn beide schatjes (indien nog in leven) onherroepelijk weg uit de gemeenschappelijke ruimte. Mijn chocolade. Mijn koeken.

Never change a winning team

Geheel terzijde: in de supermarkt (ik bedoel pharmacy) laden de kassiers(ters) de koopwaar onmiddellijk over in lelijke grijze plastieken zakken, daar valt helemaal niets aan te doen. Ik ben van plan om hen vanaf nu op voorhand tegen te houden, ik weet nú al niet meer waar ik die zakken nog moet stockeren. Onverantwoord, ik zeg: doen betalen voor die handel! Nee, dat meen ik niet. Of misschien wel.

Shout-out of the day: OMA, want die verjaart vandaag. Het is te zeggen: gisteren. Is gisteren híer dáár vandaag? Bah, tijdzones.

dinsdag 15 februari 2011

Running errands op blote voeten

Valiezen uitgepakt en de stad ingetrokken.
- Hallo gaan zeggen op de studentenadministratie, die hadden dat zo vriendelijk gevraagd.
- Adapter zoeken. Ze kunnen niet gewoon Engelse stekkers hebben, nee, nóg andere. Al mijn machinerie onaangepast natuurlijk. Nog een verschil met Groot-Brittannië: volgens mijn taxi-chauffeur is er in NZ geen voorrang van links maar voorrang van rechts. Als je links rijdt op de baan slaat dat werkelijk nergens op. In GB is er voorrang van rechts noch van links. Daar hebben ze stopborden en opgelost. Weer een raadsel opgeklaard!
- Supermarkt zoeken. Dat heet hier blijkbaar een pharmacy. Kon niet missen dat ik het niet vond.
- Gsm-nummer: 0064220951469. 2000 sms'jes per maand voor 5,60 EUR, dat is een pak voordeliger dan die afzetters van Proxivogel.
- Bankrekening: dat nummer krijgen jullie niet.
Een productieve dag!

Nieuw-Zeelanders zijn hippies met stijl. Ik ben vandaag zeker zes personen tegengekomen die zonder enige angst of gêne op hun blote voeten door het leven gaan. Ook op kot is minder méér als het op kleren aankomt. Nu en dan passeert er een halfnaakte student, ik kan niet klagen. Het weer nodigt uit tot karige klederdracht. Het is hier niet heet, maar wel heel vochtig.

Van de vijf kamers op het appartement is er momenteel slechts één bewoond: de mijne. Keuken en living zijn dus nog proper, mijn eigen nest is naar goede gewoonte ontaard in de georganiseerde chaos.




Nachtrust dringt zich op, ik voel een jetlag opborrelen.

Zele - Auckland

5 maand Auckland, Nieuw-Zeeland. De andere kant van de wereld. Om te studeren en de wereld te zien en groot te worden. (Dat volstaat als inleiding.)

Schrijfsels vanop luchthavens en vliegtuigen tijdens een helse tocht van 36 uur.

Het wat en het waarom en het hoe
Geen traantjes gevloeid op Zaventem, bijlange niet, bijlange niet. Eens door de deuren van de douanecontrole ligt het allemaal in mijn eigen handen. Ik schrijf u vanop London Heathrow en voorlopig gaat alles volgens plan.
Gisteravond nog, toen ik de allerlaatste spullen in mijn trekrugzak propte, vroeg ik me af wat ik eigenlijk ging doen de komende vijf maanden. Opstaan vanochtend was geen greintje minder dan volkomen surreëel. Dat ik aan de andere kant van de wereld naar de universiteit zal gaan zoals een normale student, kan ik me amper voorstellen.
Ja, ik wou altijd al naar het buitenland. Maar doorheen de jaren zijn mijn motieven veranderd. Waar ik vroeger de wereld wou zien, omdat ik leef op de wereld en niet alleen in België, mijn god nee, niet in België, denk ik dat ik anno 2011 ook op de vlucht ben voor mezelf. Dat ik bedrogen dreig uit te komen door naar de andere kant van de wereld te reizen, wéét ik wel maar dringt niet door. Ik ben en blijf dezelfde. Mezelf herplanten in een andere omgeving verandert niet mijn persoon niet. Ik word er hoogstens minder zelfzeker van omdat ik mijn weg niet zal kennen in de grote grote stad.

Ik blijf erbij dat ik niet bijzonder veel achterlaat. Ik ben 21 en vrij als een vogel. Ik moet en zal mijn zin doen en dit tenminste nog voor de komende tien jaar. Soms vind ik mijzelf een harteloze bitch omdat ik dergelijke dingen denk. Elke mens raakt op de duur gebonden aan zijn gebruikelijke biotoop, wie ben ik om te denken dat ik daarboven zou staan? Wel, het zij zo.
Ik vermoed dat het gemis wel zal komen met de weken. Ik verwacht een lastige week of drie, vol administratie en misgeïnterpreteerde mails naar de -met de beste wil van de wereld maar wat heb je eraan- vierkant draaiende International Office in Gent. Op de momenten dat even niets loopt zoals ik het wil, zal ik mij afvragen waarom ik aan dit avontuur begonnen ben en waarom ik niet in België ben. Laat ik dan mijzelf luidop eraan herinneren dat ik een vrije vogel ben en dat dat reden genoeg is om te blijven.

Vragen die werden gesteld door mijn hoofd aan mijn hoofd
Waarom zie en hoor ik overal Duitsers?
Waarom werken in London Heathrow voornamelijk Indiërs?
Waarom zetten Amerikaanse vrouwen een pet op als ze op reis gaan?
Waarom moet ik mijn hele hebben en houden uitpakken en laten scannen vóór en ná de vlucht? Wordt het mogelijk geacht dat de inhoud van mijn handbagage verandert gedurende het vliegen dan?

Hoe laat is het nu eigenlijk?
Ik zou niet weten hoe laat het is. Ik heb het al een paar keer proberen uitrekenen. Zolang is het vliegen, zoveel bedraagt het tijdsverschil, zo moeilijk kan dat nu toch niet zijn, do the math. Ik heb warm en kou tegelijk, het gaat als golven door mijn lichaam. Mijn mama heeft dat ook, ze noemt dat vapeurs.
***
De cabin crew bepaalt het ritme. Eten om 17u30, rolluikjes naar beneden om 19u. Het is hier net een bejaardentehuis. Bedoeling is volgens mij de opeenvolging van veranderende uren, de zotgedraaide wijzers van de klok, dáár een systeem in steken dat het concept ‘dag’ moet voorstellen. Ijdele hoop, ik zie het niet goedkomen. Jetlag, bring it on.
***
20u30. De zon komt op. Ik ga slapen.
***
21u20. Ik kan niet slapen. Mijn handen en voeten tintelen, alles jeukt en ik kan geen kant op in dit veel te kleine vliegtuig. Ik lig ongemakkelijk op mijn zij met mijn neus tegen een verduisterd vliegtuigraam. De cabin crew probeert nog steeds de illusie levend te houden dat het nacht is. Ik moet dit dus schrijven in het -nochtans felle- licht van drie centimeter geopend verblindingsrolluik. Clandestien, als het ware, alsof ik hun geheim ontdekt heb. Ik ben benieuwd welke uitleg ze eraan gaan geven als we straks landen in LA. Ik heb een leuke radiozender gevonden en het laat me KOUD hoe laat het is.

LA sparkles
En ik die dacht dat België licht gaf - dat zegt iedereen toch? LA is een fonkelende 2D-kerstboom. Dat is het enige dat ik ervan onthou.
In Los Angeles zijn we niet meer dan transitvee. Lift in, lift uit, gang doorlopen blijven lopen, vingerafdrukken, foto's, gang terug door, lift in, lift uit en wachten. En het personeel weet het allemaal beter.

Valentijn?
Ergens in de Atlantische Oceaan bevindt zich een datumlijn die ik niet kan vatten wegens te abstract. Door omstandigheden en door die datumlijn, missen we valentijn en zelfs als we het niet missen, we zitten alleszins te hoog om het naar behoren te vieren. Er worden hartvormige chocolaatjes uitgedeeld op het vliegtuig. Ik zit op elf kilometer hoogte all byyyy myseeeeheeeelf naar een film te kijken, qua valentijn zegt dat wat mij betreft genoeg. Ik eet chocolaatjes en dat stemt mij niet ontevreden.

De allereerste beetjes NZ


 Shout-out of the day: JEROEN - ik heb aan u gedacht toen we boven de VS vlogen!