Regen, speculoos en Scandinavisch vandaag

Mijn titel is lichtjes ongeïnspireerd vandaag, dat besef ik, al is hij een accurate weergave van de inhoud. Ik heb de titeldesinspiratie evenwel gecompenseerd door mijn blog een nieuwe look aan te meten. Geef mij een blogontwerpdashboard met knopjes en ik ga ze allemaal eens uitproberen. Ben er nog niet helemaal uit of ik het geslaagd vind, maar verandering van spijs doet eten, nietwaar, en dat is tenslotte waar het allemaal om draait. Eten.

(Op een of andere manier komt mijn gedachtengang altijd bij eten uit. Ik denk dat dat veel zegt over mijn onderbewuste en mijn overlevingsinstincten. Eten! Dzjoef, stamp, elleboogstoot, sprintje - voor MIJ.)

Ik ben zonet de les internationaal recht ontvlucht en door de gietende regen terug naar huis gedzjaard.

Waarom voelen proffen die nood om halfslachtige gastsprekers uit te nodigen die niemand echt hoeft te zien of horen? Een obscure politicus was de gevangen vis (de prof had een vis gevangen, heeft u hem? ...zucht) in kwestie. Ik zag hem binnenkomen en herkende zijn gezicht van een speech twee weken geleden op UNIMUN.* Een mens zou zich beginnen afvragen of politici feitelijk iets zinnigs te doen hebben in hun leven, als ze op donderdagnamiddag zonder problemen tijd kunnen maken om universiteitslezingen te geven en zich onterecht belangrijk te voelen. Meneer de Politicus kon mij de eerste keer al amper boeien, laat staan twee keer. Exit Domi.

Kloddernat na tien minuten wandelen, dat moet Auckland zijn. Of die ene keer in Gent, toen ik van de Ledeganck naar huis ben gefietst in topje en zonder schoenen en met opgerolde broek. De rest van mijn kleren had ik in mijn rugzak gepropt. De redenering: hoe minder ik aanheb, hoe minder er nat kan worden. Dat bleek overigens correct.

Bij de regendruppels die langs mijn raam naar beneden gotsen past muziek van Agnes Obel en een kop koffie met échte speculoos** en een academisch verantwoord artikel van Martti Koskenniemi. Martti wie? Ja, dat dacht ik ook toen de prof ons aanraadde het te lezen. Een Finse rechtsgeleerde (oelala, we gaan Scandinavisch vandaag***) die naar het schijnt interessante theorieën ontwikkelt over internationaal recht. Als in: theorie theorie, quasi-filosofisch. Meer kan ik er niet over kwijt, ik moet het nog lezen. Volgende week gaan we internationaal recht op een superabstract niveau bestuderen in de les, ik kijk er alvast naar uit. Och, die inhoud altijd, dat is zo overroepen. Abstract is leuker!

Kokosnootdingsken lezen dus maar. Straks is er een afscheidsfeestje voor internationale studenten, ik heb nog niet beslist of ik er heen ga. De organisatie had de belofte van gratis t-shirts nodig om volk te lokken, dat klinkt alvast weinig veelbelovend. Daarenboven komt gratis eten meestal neer op gratis eten voor de eerste tien man. Oei, hadden we te weinig? Oeps! Amateurs. Tot slot hadden ze er niet bijverteld dat het zo hard ging regenen, en dat is wel degelijk een excuus om thuis te blijven.
Over het gehele universum bekeken maakt het eigenlijk geen zak uit of ik nu wel of niet naar dat feestje ga. En Domi, ze liet de gedachte doordringen dat niets ooit uitmaakt in het universum, berustte in de relativiteit der dingen en nam nog een koekje.

*UNIMUN staat voor University Model United Nations, een weekend Verenigde Naties naspelen, inclusief workshops en... gastsprekers.
** Die heb ik cadeau gekregen van de rechtenstudent die in september naar Gent komt. Het zijn de kleine dingen!
*** Agnes Obel is Deens, ik dacht dat dat algemene kennis was.