Het probleem met milieurecht

De les internationaal milieurecht is waar ik mij momenteel bevind. Ik ben tegenwoordig meestal zo snugger om mijn nota's mensenrechten mee te nemen en mij daarmee ledig te houden. Twee vliegen in één klap, want ben ik naar de les geweest? Ja, fysiek gezien ben ik naar de les geweest, en daar is mijn geweten al meer dan tevreden mee.

Afgelopen woensdag komt de prof het auditorium binnen - dat doet hij meestal, dat is zijn job - terwijl ik bovenvermelde nota's aan het herschikken was en me schrap zette voor een uurtje concentratie. Zegt hij doodleuk dat we vandaag video gaan kijken over biodiversiteit en schakelde in een elegante zoef-beweging het licht uit. Tot zover mijn notaleesplan.

Ik voelde mij terug als in het middelbaar. Video kijken, serieus? Twee uur lang geklaag over hoe de biodiversiteit er jaar na jaar op achteruit gaat maar hoe het nog niet te laat is, als we maar nú handelen. Aan de teksten die die mens ons geeft te zien, zit hij met zijn hoofd in de wolken van de jaren negentig en dat is ok zolang hij daar niemand mee lastigvalt maar hey man, de wereld is sindsdien ge-e-vo-lu-eerd. Volgens mij ligt de fase van gewaarwording al jaren achter ons. Ik doe wat ik kan, ik fiets en recycleer en mijn papa heeft een grote tuin aangelegd om te compenseren voor het autorij- en vliegtuigvlieggedrag van het hele gezin. Voor de rest zijn mensen gewoon egoïstische wezens die het hier allemaal om zeep gaan helpen, daaraan twijfel ik nog geen halve seconde. Dat klinkt alsof ik het heb opgegeven, nietwaar? Wel, dat is vermoedelijk inderdaad zo. De mensheid valt niet te vertrouwen en zal eerst al de rest en vervolgens zichzelf succesvol uitroeien.

Kriiii, kriiii, red mij, red mij! Puss in boots-blikken werken altijd beter bij zeehonden. (In feite heb ik geen flauw idee of zeehonden kriiii, kriiii zeggen, dan wel iets anders.) Foto groot genoeg?

De video was van erbarmelijke kwaliteit maar viel bij momenten best wel mee, vooral toen er speciale, met uitsterven bedreigde diersoorten werden geëtaleerd. Vissen met ingebouwde gloeilampen om te kunnen zien in de diepe diepe zee, vogels met ogen waar hun snavel had moeten staan enz. Het hoogtepunt van de hele vertoning was toch wel het moment waarop een gedesillusioneerde vader in de camera keek als puss in boots en zich afvroeg hoe hij zijn tienerzoon in godsnaam hoop moest geven als hij er als vader zelf geen meer had. Want liegen wou hij niet doen, liegen is immoreel. De narrator vond het nodig de retorische roep om hulp en aandacht te beantwoorden met volgende woorden: "Geef je zoon geen hoop." Stilte. "Geef hem liefde." Stilte. "Door die liefde zal hij de kracht vinden om door te gaan." De vader knikte bevestigend. Dat was wat hij zou doen, zijn zoon liefde geven.

aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaarghhhhh

rf-fhd´ij$@sosdij)ffdjklg!&lhiugsd+hm%skf#kjd

Dit is een onomatopee: een schreeuw, gevolgd door de klank van het bonken van mijn hoofd op het toetsenbord. Een langzame en pijnlijke zelfmoord.