Blauwe ogen blauw t-shirt

Vandaag en in de categorie 'Domi leeft in een metropool en vindt dat leuk' had ik lunch met twee meisjes die ik in de paasvakantie heb leren kennen op mijn trip door het Zuideiland. Een Amerikaanse, een Mexicaanse en een Belgische aten respectievelijk Japans, Amerikaans en Thais afhaalvoedsel in een park in Nieuw-Zeeland. We konden het zelf amper geloven - aaah, die geglobaliseerde wereld toch.

Het was een mooie dag, minder vochtig dan anders en meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn. Ik vond het dan ook verantwoord na schooltijd nog eens een toer te doen langs mijn favoriete winkels. Beginnen deed ik zoals steeds in het ethisch verantwoord winkeltje dat warm en rood en zoet en schattig uitstraalt, waar de juwelen in het algemeen en oorbellen in het bijzonder zich weinig subtiel aan mij opdringen, mij verleiden en daar succesvol in zijn. Rinkelend en schuddend met mijn nieuw verworven koperen armband - het draait niet om de armband; ik had een kindje in een Aziatisch ontwikkelingsland een ongelooflijk plezier gedaan - struinde ik een gezellige naburige boekhandel binnen. Ik probeerde poolshoogte te nemen van de recentste ontwikkelingen in de contemporaine poëzie en zwijmelde even bij de afdeling met reisgidsen over Australië, want die zou ik onder ons gezegd en gezwegen wel eens kunnen nodig hebben in de nabije toekomst. Aangezien de winkel als cirkelvormig concept was uitgewerkt, had ik de pech langs de jeugdafdeling te moeten passeren en daar flarden op te vangen van een gesprek tussen twee volwassen vrouwen. "Seriously, once you start reading grown-up books, it's a slippery slope. They're so much bigger and the words are more difficult. Grown-up books are not something you want to get into." Waarna ik mij snel distantieerde, mentaal en fysiek - dat soort debiliteit moest maar eens besmettelijk zijn.

In Volcan Lane, een relatief stijle tegelstraat waar zich, geheel terzijde, een van de twee Belgische biercafés van Auckland bevindt, maakte ik oogcontact met een allesbehalve onknap manspersoon. Hij droeg een blauw t-shirt van een organisatie die ik niet kende en zijn aanwezigheid daar en toen had overduidelijk iets te maken met het vertegenwoordigen van de organisatie op het t-shirt.

Als gevolg van hoger vermeld oogcontact sprak hij me aan. Hij was Canadees en pas in het land. Na een lange, aangename minuut bleek dat hij mensen zocht die voor langer dan een half jaar in NZ zouden zijn, ik had afgedaan. Hij wenste me een fabulous day - dat wens je mijns inziens niet eender wie! - en ik vervolgde mijn pad. Ik was zelfs nooit te weten gekomen welke ngo hij vertegenwoordigde, ik herinner mij enkel blauwe ogen blauw t-shirt. Het was pas toen ik de hoek omsloeg naar Queen Street dat de harde, koude realiteit goed en wel tot me doordrong: ik had hem aan mij voorbij laten gaan. De hele weg naar huis bleef dat stemmetje in mijn hoofd gillen keer terug keer terug keer terug en kon ik niets anders denken dat dat ik het meisje wil zijn kon en kan zijn, zal zijn dat niet enkel denkt maar het ook effectief doét, terugkeert en een knappe Canadees vraagt of hij vanavond al plannen heeft. Worst case scenario zegt hij nee, loop ik met mijn staart tussen de benen en rood van schaamte terug naar huis en zie ik hem... nooit meer. Wat is het probleem? 

Beth beweert dat de huidige wereld zo niet meer werkt, dat Facebook alles veranderd heeft. Waar slaat dat nu weer op? Ik zie niet in wat er anders is in vergelijking met vroeger en waarom een gezonde portie durf en impulsiviteit niet zou mogen beloond worden. Een reep chocolade later was ik er weer helemaal over en had ik mijzelf beloofd het volgende keer beter aan te pakken. 

Feit is: wat lijkt op een scène uit een belachelijk goedkope chick flick kan volgens mij wel degelijk in het echt gebeuren ook. Good things happen, niet enkel in films, en ik kan het weten want ten eerste bevind ik mij in fucking Nieuw-Zeeland en dat is elke dag weer fantastisch en ten tweede is het mij al overkomen. Ik ben al wakker geworden en mezelf in de wang moeten knijpen om te bevestigen dat ik niet aan het dromen was en dit alles helemaal aan mezelf te wijten hebben. Wat niet eens zo lang geleden een weekend als een ander had kunnen worden heb ik door actie te ondernemen en een gok te wagen omgetoverd tot een fantastisch avontuur dat evengoed niet had kunnen plaatsvinden. Er is geen lot, er is enkel toeval en het gebruik dat daarvan wordt gemaakt door menselijke belissingen. Het is een kwestie van ervoor gaan, buiklandingen en blauwe plekken incluis. Jezelf en het toeval een duwtje in de rug geven. Vervolgens gebeuren er wonderlijke dingen.