Relaas van een belachelijk non-event

Weet u nog, het feestje dat ik vermeldde?

Een t-shirt van de universiteit, de gedachte dat we misschien iets van het gratis eten gingen kunnen meepikken als we op tijd gingen en de vriendelijke maar vastberaden druk van een aantal appartementsblokgenoten brachten mij ertoe een kort bezoek te brengen aan het gisteren vermelde feestje. Ik zeg een kort bezoek - het ware beter geen bezoek geweest. Ik moest sowieso de berg op om mijn artikel van Koskenniemikokosnoot te gaan afprinten, dus ik dacht... Wel, ik dacht verkeerd.

Het gebeuren vond plaats in een veel te grote, met tl-lampen verlichte ruimte. We waren daar als eersten, tot zover het goede nieuws.

Echt de waarheid

Vijftien mensen achter één tafel werden verondersteld een ontvangstcomité voor te stellen. Ze knikten ter begroeting. Paspoorten alsjeblieft, want we zagen er vooral niet meerderjarig uit. Nadat we heel officieel onze naam laten schrappen hadden van een aanwezigheidslijst* en ter bevestiging van onze aanwezigheid verplicht een blauwe sticker op ons hand gekleefd kregen, mochten we verder. Ik denk dat het aflezen van ons geboortejaar van ons paspoort (en het langzaam oplossen van de rekensom in hun hoofd) voor de organisatie voldoende zou moeten zijn om te beseffen dat we niet meer in de kleuterklas zitten. Ik wil geen blauwe bol op mijn hand, wasmedanu.

Vervolgens de t-shirts. Zeg het mij als ik verkeerd redeneer, maar: als er een onderscheid wordt gemaakt tussen mannen en vrouwen wat de t-shirts betreft, dan denk ik dat ik reden heb om ervan uit te gaan dat de vrouwenmodellen gecentreerd zullen zijn. Waarom zou er anders een onderscheid gemaakt worden? Uit ervaring weet ik dat ik in dat geval een L moet vragen. Ik vraag een L.

Pyjama

Vol enthousiasme scheur ik de plastiek van rond het t-shirt, blijkt het vrouwenmodel eigenlijk een mannenmodel te zijn. Waarom zou je dan in godsnaam twee verschillende rijen maken? Ik voel mij bedrogen, en terecht. Ik keer terug naar de t-shirtenrij, vraag of ze mij soms een M of een S kunnen geven. Nee, kunnen ze niet. Ik vraag vriendelijk waarom ze dat niet kunnen, ik zie ze daar liggen achter de tafel, ja kijk, dáár, achter u, dozen met M en S erop geschreven, ik wijs er zelfs naar, dat kan nu toch geen probleem zijn. Nee sorry, t-shirts ruilen kunnen ze echt niet, en of ik ruimte wil maken want er zijn nog wachtenden achter mij.

Ik ben nu de niet bijzonder fiere bezitter van een University of Auckland-nachtjapon. Stoer ze. Ik denk dat ik langzamerhand een tweedehandswinkel kan beginnen in te grote t-shirts.

Dat is nu eens alle lappen 't zelfde.

Het eten was al een even grote teleurstelling. Vier mandjes chips en een paar sneetjes goedkope Brie (vanwaar ze dat idee gehaald hebben is nog maar de vraag) zijn géén eten. Het feit dat er gratis drank is, liet mij koud. Als ik al enthousiasme bespeurde, was het met betrekking tot de gratis alcohol - triestige mensen die op kosten van de unief zat willen worden om half zes 's avonds... Hét gespreksonderwerp in elk gesprek waarvan ik flarden kon opvangen was waarom dit non-event de term 'feestje' had meegekregen en wanneer er huiswaarts zou worden gekeerd. De constante bij dit soort samenkomsten is dat er heel veel spel wordt rond gemaakt, dat het party planning committee zichzelf heel erg belangrijk vindt (getuige het fameuze registratieproces), dat het bovendien jammer genoeg blijkt te denken dat het iets goeds bij elkaar georganiseerd heeft en vooral dat de genodigden heel vroeg terug huiswaarts keren voor de écht belangrijke en leuke activiteiten. Party planning committee, you're doing it wrong.

Voor ik de zaal verliet, exact vijftien minuten nadat ik er voet had binnen gezet, grabbelde ik nog snel drie chocoladekoekjes en twee balpennen mee. Het is niet echt diefstal. Mij een stom t-shirt geven, dat is min of meer vragen om represailles. En ik heb de koekjes toch lekker al allemaal opgegeten, HA! Dat zal hen leren.

Gestolen goederen

* De aanwezigheidslijst was alfabetisch. Op vóórnaam. Ik heb erop gelet en élke persoon die binnenkwam onderging hetzelfde lot. "Wat is je naam?" -"Familienaam." -"Nee, je vóórnaam." -"Euhm, ok... Voornaam." Het ligt uiteraard volledig aan ons, studenten. Wíj zijn het die het systeem niet helemaal snappen. Onze excuses.