maandag 20 juni 2011

Sprookjes

Zelfs nu het mysterie van het heroïsch kussende koppel in Vancouver is opgelost en ik weet dat er helemaal niets heroïsch of romantisch aan was, ben ik toch nog steeds helemaal weg van die foto. Ik word er week van.
Wat een helden.


Het is zoals die scene in Goodbye Lenin, waarin de moeder een hartaanval krijgt terwijl haar zoon meedogenloos in een vrachtwagen wordt geladen door de oproerpolitie. Ze blijft roerloos liggen, niemand stopt om haar te helpen en rond haar gaan de protesten gewoon door.


Ik durf me al eens inbeelden dat ik me in zo'n foto of film zou bevinden. De wereld rond mij beweegt verder - ik sta stil en laat het allemaal over me heen gaan. Ik weet dat ik deel uitmaak van het grotere geheel en toch besef ik tegelijkertijd heel goed dat ik ik ben. Het is nogal moeilijk om dat samenhangend uit te leggen. De openingscene van Closer is een ander voorbeeld.


Iets in het concept van eenzaamheid in mensenmassa's heeft een onweerstaanbaar effect op mij - het grijpt me bij de keel en snijdt mijn adem even af, maar op een goeie manier. Ik denk dat ik daar lang niet alleen in ben - waarom staren we anders met z'n allen zo vol bewondering naar nachtelijke foto's van lichtjes in steden?

Dit is exact de reden waarom ik later in een metropool wil wonen, bij voorkeur Berlijn. Ik wil 's nachts door de stad kunnen wandelen en de lichtjes zien passeren. De melancholie van kunnen opgaan in de massa, in de stad, met stilte of verkeersgedruis op de achtergrond, ik heb er veel voor over. Ik zie niet in waarom dat enkel iets voor in de foto's zou zijn. Daar is het veel maar dan ook veel te mooi voor.


Ik beken: ik geloof in sprookjes.

2 opmerkingen:

  1. Oh, wat was dat mysterie dan? Ik wil het ook wel weten!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Iets met dat de politie haar had omver gelopen en dat ze getroost moest worden. Naar eigen zeggen was ze hysterisch ^^

    BeantwoordenVerwijderen