Rijstpap als metafoor

Ik heb de voorbije dagen nogal veel aan thuis zitten denken. Nog ruim anderhalve maand en ik bevind mij weer op Belgische bodem! Het is geen heimwee op een slechte manier, het is vooruitkijken naar de dingen die ik gemist heb en allemaal ga terughebben, in al dan niet dezelfde vorm. Los van de mensen (ik probeer niet te aanhankelijk te doen en dat durft nogal eens lukken - soms ben ik koel maar ik bedoel het goed) kijk ik bijzonder uit naar mijn kamer met mijn spulletjes* en mijn cacti, zwemmen, een trampoline in een zomertuin (of moet ik zeggen bouwwerf, zucht), Ozark Henry op de Lokerse Feesten, fietsen, het herinrichten van mijn kot, het leven in Gent, de lichtjes aan de Graslei. Het is vooruitkijken naar de jump start die ik mezelf geef. Alles hetzelfde en toch dingen kunnen veranderen.

Wat Gent betreft ga ik er vooral intens van proberen genieten. Ik wil een blender en een wokpan in mijn kot en ik wil een nieuw rekje gaan kopen in de Ikea. Ik ben nog steeds op zoek naar een oven om koekjes in te bakken, want de oven die ik dacht te kunnen gebruiken blijkt zich een ruim vijf kilometer verderop te bevinden en zover kan ik niet rondfietsen met een ovenschotel of een klomp cakedeeg in mijn handen. Ik overweeg om foto's op te hangen in mijn kot. Dat is een big deal voor mij, want ik hou niet van foto's.**

Ik heb het gevoel dat ik alleen zou kunnen wonen moest ik dat willen, dat ik in staat ben mijn plan te trekken nu ik zelf mijn was doe en er geen mama voor mij kookt in het weekend en ik alle problemen zelf moet oplossen omdat er niemand is om naar te bellen. Ik doe dat niet slecht! Nu ik weet dat ik het helemaal alleen ook aankan, neem ik mij voor mijn vrolijke zelf consistent mee te nemen naar huis tijdens het weekend in plaats van haar soms in Gent te vergeten. Als ik het helemaal alleen kan in Gent, moet ik thuis niet zagen. Maar dan wil ik het ook echt wel helemaal alleen mogen doen. Ik wil van een naar Gent pendelen, met een trein, op sporen.

Ik ga van volgend schooljaar gebruik maken om het aantal intellectuele avondjes bij glaasjes wijn tot een absoluut maximum te verheffen. Het is de laatste kans om een revolutie te ontketenen voor ik de echte wereld intrek, het is nu of nooit.

Ik denk dat ik tijd ga moeten incalculeren om NZ te laten bezinken, maar daar wil ik nu nog niet aan denken. De dagen die ik hier nog ben snellen voorbij aan hoge snelheid, ik heb examens te maken en ik heb het lastig om mij te concentreren.

Pas op, dit zijn positieve gevoelens eh. Bij herlezing besef ik dat ik mogelijks overkwam als een superhard mama-kindje en dat ik nu pas op mijn eigen benen staan. Fout. Vraag het aan mijn ouders: nooit een mama-kindje geweest. Te weinig mama-kindje naar hun zin zelfs, zegt een stemmetje in mij. Ik besef nu gewoon dat ik desondanks toch nog veel op hen rekende voor dingen die ik eigenlijk ook zelf kan. Misschien was het gemakzucht, misschien was het gebrek aan zelfvertrouwen? Ik heb vandaag voor de eerste keer in mijn leven zelf rijstpap gemaakt, daar moet een mens dan eenentwintig voor geworden zijn. Was ik onderbewust bang dat ik de kunst van de rijstpap thuis*** niet ging kunnen evenaren? Ik heb volgende keer sowieso dessertrijst nodig in plaats van gewone rijst (maar ze hadden geen dessertrijst in de winkel), mijn rijstpap is niet perfect maar verdomd lekker. En zo gaat dat met álles.

Hoe ik mij voel kan worden omschreven door middel van een liedje en twee foto's die niet ambiëren fotografisch-kunstig interessant te zijn.

 

mijn eerste rijstpap (met saffraan en vanille en kaneel, zoals dat moet)

Domi denkt over de dingen.

 
Aantal nachten slapen tot eerste examen: -1.
Aantal nachten slapen tot tweede examen: 6.
Aantal nachten slapen tot gedaan met examens: 12.

* Ik ga zo rustig mogelijk blijven wanneer blijkt dat mijn broers schuiven hebben opengetrokken en dingen gestolen hebben en cd's vernield en boekenruggen gekraakt en fluorescerende sterren van mijn plafond hebben gehaald want "zus is nu toch al oud en ze heeft die niet meer nodig". Vriendelijk maar met aandrang raad ik degenen die zich aangesproken voelen aan de schade te herstellen, men wil immers niet riskeren dat ik er niet in slaag mijn kalmte te bewaren. Zus is niet oud en ze heeft die sterren wel degelijk nog nodig, alle zesentwintig. Om 's nachts in slaap te vallen, tussen haar knuffelberen en haar rammelaar en haar tuut, zo is dat.
** Leg ik ooit misschien nog wel eens uit.

*** NIEMAND maakt rijstpap zoals mijn mama rijstpap maakt. (Mijn Miranda zegt dat ook altijd. "Pa", zegt ze, "zoals jij rijstpap maakt...")