Waiheke Island

Waiheke Island is een eiland op een dik half uur varen van Auckland, ideaal dus om op een weekenddag te bezoeken. Het staat bekend om zijn talrijke wijngaarden en schier eindeloze natuur.

Het plan was oorspronkelijk om mensen van de flats te gaan. Om elf uur 's morgens leken de meesten onder hen nog ver weg in dromenland. Plichtsbewuste toerist als ik ben wou ik de dag niet laten verloren gaan en trok er dan maar alleen op uit. Me-time op zondag, een gemiddelde Flair-lezeres zou zich daar zeker in kunnen vinden. En hoewel ik de Flair niet lees, heb ik het mij niet beklaagd.

Het eiland maakte alle beloftes waar. Ik heb een mountainbike gehuurd en het hele eiland rondgefietst. Uiteraard bevonden de mooiste uitzichten zich het verst, maar met anderhalve liter water en druiven zonder pitjes geraakt een mens een heel eind. De heuvels waren het lastigste. Zelfs op de kleinste versnelling was het bij momenten hard trappen. Elke keer dat ik meende de top bereikt te hebben, bleek er nog een hogere top te zijn. De Tour de France had er niet aan. Alpen, waarachtig. De afdalingen maakten het daarentegen allemaal goed! Gelukkig zijn valhelmen in Nieuw-Zeeland verplicht. Ik reken desalniettemin op de nodige stijfheid morgenvroeg.

Wijndegustaties zijn een aan te raden bezigheid op Waiheke Island, zowel volgens mijn reisgids als volgens de niet te missen reclameborden verspreid langs de straatkant op het eiland. Ik heb me vandaag tot rondfietsen en sightseeing beperkt, ik heb het gevoel dat ik helemaal niet genoeg van wijn weet om er met verstand van te kunnen proeven. Vicieuze cirkel, natuurlijk. Misschien waag ik er mij de volgende keer aan, want ik denk wel dat ik nog eens terug zal gaan naar het eiland. Ik ben wél in een wijndomein gestopt, om pauze te houden in de schaduw. En wat heb ik daar gedronken? Juist ja... geen wijn maar sangria. Edoch lekkerder dan eender welke sangria ik ooit al had geproefd.

Tijdens mijn fietstocht ben ik door een dorpje gefietst dat Ostend heet. Er viel niets bijzonders te zien, maar ik vond de naam vermeldenswaardig en het gaf mij een warm gevoel vanbinnen te ervaren dat er België buiten België is. Ik meen dat ik een aantal mensen raar zien kijken heb toen ik even halt hield om een foto te nemen van de straatnaamborden in kwestie. Die snappen er uiteraard niets van.

In Auckland was het aan het miezeren bij mijn vertrek uit de haven, dat doet het hier wel vaker. Gevolg is dat ik mijn zonnecrème thuis heb laten liggen en mijn gezicht nu rood ziet. De zon scheen fel op het eiland, ik voelde bij elke nieuwe baai de behoefte om in het water te duiken. Moest iemand ooit op het idee komen een sport met fietsen én zwemmen uit te vinden, Waiheke Island ware the place to be.

Laat ik afronden met een aantal sfeerbeelden. Toen ik er nog niet uitzag als een kreeft op een mensenlichaam.

Auckland vanop de ferry

wijngaarden

Mijn mond is meer dan eens opengevallen bij hoeveel schoon deze wereld te bieden heeft. Ik kijk al uit naar volgend weekend, wanneer de volgende uitstap plaatsvindt. Rondfietsen met de wind in de haren vandaag heeft mij ongelooflijk veel deugd gedaan. Ik kan er weer tegen voor een week. Me-time op zondag, wát een concept!