Housewife

"Wow", zei mijn Maleisische flatgenoot bij de aanblik van het gekuiste appartement. Meer kon hij niet uitbrengen en ik evenmin. Ik was te druk bezig met uithijgen van de inspanning, weinig elegant leunend op de aftrekker. Kuisen is als Zumba, al ben ik op het eerste zicht niet echt een fan van die pseudodanssport. Ik heb genoeg aan mijn yoga en voor de lichaamsbeweging kuisen vind ik maar een gek concept. Een voor de gelegenheid samengestelde playlist (hij heet 'Kuisen maar!') voorzag het geheel van achtergrondmuziek. Bonkende beats brengen het beste in me boven.

Het héle appartement heb ik geschrobd en geboend, omdat ik mijn standaard van basishygiëne niet wens te verlagen om de enkele reden dat ik nu in een ander land woon en omdat niemand anders de behoefte voelde om de taak op zich te nemen. Ik weet niet wat de Maleisische norm voor kuisen is (hij leek bijzonder onder de indruk), maar als ík kuis ga ik voor niet minder dan een wow. En mijn wow heb ik gekregen. Ik zie namelijk het punt niet in van iets hálf kuisen, maar dat kan aan mij liggen.

Nu ik toch in gesprek was met Mister Maleisiër - we zijn flatgenoten van weinig woorden - heb ik hem meteen proberen uitleggen dat hij zich ook altijd tot schoonmaakwerkzaamheden mocht engageren, zich daar zeker niet voor hoefde te schamen, dat ik zijn mannelijkheid blijvend zou appreciëren, ongeacht of zijn handen een drilboor dan wel een zeemlap omklemden.

Zijn blik verstarde bij de gedachte aan kuisproduct. Hij wou van mij weten of ik misschien overal vies van was.*

"Is dat echt nodig, elke week kuisen?" Waar ik mij drie zinnen geleden nog hoopvol afvroeg wat de Maleisische norm voor properheid was, denk ik dat die vraag nu toereikend beantwoord is. Ik schud mijn hoofd bij zoveel naïviteit. Elke keer weer laat ik me vangen, elke keer weer. Verdomme toch.

Het is zaterdag, en dan voltrekt zich de wekelijkse tocht naar de supermarkt aan de andere kant van de stad. Heuvel op en af, het is dus met de bus te doen, zeker als je er maar één keer per week heenwil. Ik winkel graag op mijn gemak, laat me verleiden door de koopwaar, laat me verlammen door de overvloed aan keuze. Cornflakes koop ik met mijn ogen toe, daar is anders geen beginnen aan. Paspoortcontrole aan de kassa voor één enkele fles Belgisch framboosbier die ik niet kon laten staan. Met die fles fruitigheid als enig decadent element in mijn winkelkar was de rekening nog steeds zonder meer exorbitant, maar ik kan moeilijk verhongeren dus vooruit met die geit.

Voor het geval ik deze week geen zin heb om te koken, heb ik van de brandschone keuken en de voormiddagse vrijheid (wanneer iedereen nog slaapt) geprofiteerd om op voorhand te kokerellen. Pastasaus op moeders wijze met eigen fantasietjes en gebreken. De kuisdeuntjes bleken perfect te voldoen aan mijn muzikale kooknoden, al zou ik het ook met rustigere muziek gekund hebben. Beetje meer indie, beetje minder goedkope dance.

Het kookproces omvatte vier stappen. De overgangen zijn pure magie en magie is niet vatbaar op foto dus geen foto's daarvan. Verder ook GROTE foto's want heel erg lekker verdient grote foto's.

De volgende keer dat iemand durft zeggen dat ik geen kookgenen in mij heb: pastasaus in your face. Het is niet omdat ik de vergelijking met mijn mama niet doorsta, dat ik er niets van bak. Toch?

Shout-out of the day: MOEKE, voor het koken. Al een chance dat ik een slimme dochter ben die met jarenlang enkel kijken en weinig zelf doen blijkbaar in staat is om de theorie zonder al te veel problemen in praktijk om te zetten. Eérst de ajuin stoven, dán pas de rest. Altijd vlees in de saus doen! Jaja, indoctrinatie.

* Schaamhaar op de bril, urine op de vloer. Ja, daar ben ik vies van. Als het te veel gevraagd is dat ik op blote voeten in mijn appartement wil kunnen rondlopen zonder dat ik ergens aan de vloer blijf plakken, dan... dan... dan staan mij nog veel eenzame kuiszaterdagen te wachten.