Ach, komaaaaaan zeg. Hadden jullie nu écht gedacht dat ik het zou vergeten? Waren jullie ervan overtuigd dat het mij wel zou ontgaan, ware het niet omdat mijn principes zouden veranderd zijn (you wish), dan toch zeker omdat ik in het buitenland zit, de zaken daar anders liggen en het fenomeen geheel aan mij voorbij zou gaan? Mooi niet.
Acht maart is internationale vrouwendag en dat is wonderlijk. De niet-bestaande Heer zij geprezen!
Ik ga niet preken over de loonkloof of over hoe vrouwen keer op keer tegen het glazen plafond stoten, de Linda De Winnen op deze aarde terzijde. Daarbij, ons Linda wordt over het algemeen bitchig bevonden - ze heeft zich dan wel door het glazen plafond gewurmd, ze is niet beter af. Ik vind nog stééds dat benen scheren een door de patriarchische maatschappij aan vrouwen opgelegde last is, ook al doe ik er jolig aan mee uit vrees voor verstoting. Ik ben licht ontvlambaar als het op vrouwenrechten in islamitische landen aankomt, hoofddoeken in het bijzonder. Ik schrijf bachelorproeven over hoe wansmakelijk ik het vind dat vrouwen hun familienaam niet mogen doorgeven aan hun kind, gewoon omdat het Grondwettelijk Hof in een arrest zonder treffelijke motivatie besliste dat ze niet inzagen waarom de jarenlange traditie van mannelijke naamdoorgeving zou moeten doorbroken worden. Omdat die regel nergens op slaat, ezels! Vrouwenonderdrukking, de ongelijkheid tussen man en vrouw in materies waar die niet verantwoord wordt (want uiteraard kunnen mannen en vrouwen niet altijd en overal gelijk zijn, dat besef ik en dat is ook helemaal het punt niet) en, om van DOOD te vallen, het gemak waarmee sommige mannen het probleem laconiek weglachen, bezorgt mij spontane aanvallen van hyperventilatie. Het begint na het schrijven van een simpele paragraaf op mijn blog al overal te jeuken. Dit is bijzonder slecht voor mijn innerlijke rust. Don't get me started.
Waarover ik het wél wil hebben, is mij niet geheel duidelijk. Ik jaag mensen al sinds mijn puberteit de kast op met feministische betogen, ik ben er stilaan bedreven in. Laat ik het nu dus simpel houden. Meisjes, vrouwen, geef jezelf een compliment, want hoe je het ook draait of keert, we zijn onmisbaar.
*insert compliments here*
Ende "Joyful, Joyful, We Adore Thee", zongen de mannen in koor, als respons op die dag vol vrouwelijke zelfverheerlijking. Een man die stilstaat bij de dingen en even nadenkt, weet dat hij geen andere keus heeft dan ons lief te hebben. En alvorens een mannelijke lezer zich daardoor geschoffeerd voelt komma, omdat vrouwendag allesbehalve een dag tégen mannen is maar des te meer een dag vóór vrouwen komma, en omdat vrouwendag, ergens in de marge, ook draait om die mannen die wij, vrouwen, belangrijk vinden dubbelpunt: de liefde is volledig wederzijds, toch wat mij betreft. <3
Gelukkige internationale vrouwendag.
P.S. Ik heb mezelf voor de gelegenheid getrakteerd op vrouwenspullen. Want ik ben het waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten