Golven

Een golf runner's high...

Naar goede maandagse gewoonte trok ik eerder deze avond vol enthousiasme naar de gym. Door omstandigheden kon ik niet naar de yogales - een mens moet keuzes maken, ik verfoei dat concept. De maandagsessie missen is niet dramatisch want enkel de vrijdagse yogales is heilig. Die wordt namelijk gegeven door een dame met - voor zover ik er iets kan uit opmaken - Australisch accent wiens zinnen ik maar niet ontcijferd krijg. Het punt is: ze geeft les met een sereniteit die niet van deze wereld is en dat is wat ik nodig heb. Het draait tenslotte niet om de klank maar om het na-apen van bewegingen (en ik ben een aap, lees vooral verder). Yoga, nu ook voor doofstommen.

Aangezien mijn knieën het nog steeds niet begeven hebben (waarvoor dank, o dierbare knieën) en ik lopen weer leuk begin te vinden, stond niets echter een halfuurtje loopbandzwoegen in de weg. Of toch wel: ze (de loopbanden, niet de knieën) bleken allemaal bezet. Drie ziljoen zwetende mensen op een rij en niet één plaatsje voor mij. Ik voelde mij als Jezus in een herberg. Niet ín een herberg, die zat immers vol. Voor de deur van de herberg. Zucht.

Bij gebrek aan beter - want gewichtjes gaan heffen, laat maar - en met héél veel wantrouwen zag ik mij dan maar genoodzaakt mee te heulen met een meute vrouwen die tevergeefs sport om kilo's te verliezen in plaats van voor het plezier.* Cardio funk (de naam zegt toch al genoeg zeker?) kwam neer op pseudo-enthousiast op- en neerspringen op veel te luide muziek, aangedreven door een halfnaakte instructrice die zélf aangedreven werd door RedBull, dat kon haast niet anders. Rondspringen kan ik in mijn kamer ook, dank u. Eens die zaal ontvlucht viel mijn lodderig oog op een vrije loopband - verstand op nul, veel beter.

een golf spierpijn...

Dat mountainbiken van gisteren zit nog in mijn benen. En met al die bergen hier is uitrusten niet bepaald een optie. Echte coureurs hebben een masseur, ik heb enkel boterhammen met choco, eindeloos veel doorzettingsvermogen (yeah right) en gigantische glutei.

een golf enthousiasme...

Ik was blij vandaag, de reden is tweevoudig.

1. In de schaduw van de namiddagzon op onze binnenkoer heb ik mij nuttig beziggehouden met het doornemen van teksten over de niet-bestaande grondwet van Nieuw-Zeeland, kwestie van daarover in de komende dagen een paper te redigeren. Grondwetten maken mij gelukkig, zelfs als ze ongeschreven zijn. Dat is sterker dan mijzelf.

2. Nog vier keer slapen en we vertrekken op reuzetrip! De briefing is ondertussen achter de rug, het wordt de max, dude.

en ergens misschien een eerste golfje heimwee (niet echt een golfje, eerder het witte schuim óp het golfje, maar dan nog wil ik dat niet gezegd hebben. Noteer: ik heb dat niet gezegd. Heimwee? Mijn naam is aap - told ya.)

In de zweterige halfslaap die mij nu al een paar nachten overvalt in de vroege uurtjes van de dag, durf ik al eens denken aan hoe het iedereen in België zoal vergaat. Ik mis alles en niets in het bijzonder. En voor ik ook maar de geringste vorm van meligheid benader, zal ik hier**

Shout-out of the day: SYLVIA, kinesiste van mijn hart, red mij!

* Beth en ik maakten ons, na het middagmaal achteroverleunend op twee stoelpoten, nog de bedenking dat we van eten ongemeen gelukkig werden. Ongetwijfeld nuttig vanuit evolutionair persperctief, maar eveneens de reden waarom mensen in de eenentwintigste eeuw olifantachtige proporties aannemen. Sporten stelt mij in staat om méér te eten en daar ben ik niet rouwig om. Maar in de allereerste plaats doe ik het omdat ik anders geen blijf weet met mijn ledematen en dat durft ferm ongemakkelijk worden. Niet gezeverd.

** stoppen met mezelf de dieperik in te schrijven.