Wat de reisgids niet vertelt

Ik slaag er maar niet de -ongetwijfeld goedbedoelde- woorden van mijn ouders te vergeten, die vóór mijn vertrek ruimschoots de nadruk gelegd hebben op het feit dat ik hier ben om te studeren. In theorie is dat gemakkelijker dan in de praktijk. Studeren is immers niet echt studeren als je er zonnecrème voor nodig hebt. En laat dat net zijn wat ik mij vandaag uit pure noodzaak heb moeten aanschaffen, evenals een stel hotpants. Warm! Daarbij, school begint pas volgende week.

Ik voel mij volop toerist, camera bij de hand en om de zoveel straten op mijn plannetje gluren. De Nieuw-Zeelanders behandelen mij dan ook als dusdanig, vragen supervriendelijk of ik hulp nodig heb en spreken trager wanneer ik mijn verwarde blik opzet. Mijn Engels is niet slecht - zij spreken gewoon... raar. Ik moet trouwens dringend een woordje Maori leren, dat zal mijn inburgering ten goede komen. Kia ora is Maori voor hallo én dank u, daarmee kom ik dus al een heel eind.

Mooie plekjes ben ik ondertussen al tegengekomen, maar ik wil het vooral hebben over de minder evidente dingen die voetganger zijn in Auckland met zich meebrengt. Die vergeten reisgidsauteurs namelijk pertinent op te nemen in hun reisgidsen.

Mooi plekje: Western Park

De knoppen op voetgangersverkeerslichten zijn reusachtig. Ideaal eigenlijk, je kan er eens goed op doormeppen. De lichten springen er niet sneller mee op groen, integendeel. De wegen zijn breed en de auto koning. Fietspaden zijn er amper. Ik beschouw mezelf niet als in slechte conditie, maar halverwege mijn oversteek springen de lichten steeds weer op rood. Ik bedoel maar: als je moet rennen voor je leven, wil je dat toch liefst op voorhand weten?

Ook over de bergen reppen reisgidsen naar mijn mening met veel te weinig woorden. Sommigen noemen dit waarschijnlijk heuvels. Dat is een leugen want het zijn bergen. En wie dat niet gelooft moet maar zijn fiets opspringen en het ondervinden. Volgens mij is daar geen beginnen aan, tenzij je enkel bergaf moet en ik vrees dat dat liedje meestal niet blijft duren. Ik neem de beenwagen en mijn glutei maximi en medii zijn al twee dagen ononderbroken stijf. Als het zo voortgaat, krijg ik nog een negerinnenkont, al is dat in deze multiculturele stad niet bepaald een issue. Mijn kleerkast daarentegen heeft al een bezwaarschrift ingediend.

Als dit geen berg is, weet ik het ook niet meer

Schoolkinderen in uniform met overontwikkelde glutei

Vanavond sla ik aan het sporten! Mijn gratis lidmaatschap in de sportclub is geactiveerd en ik ga straks eens goed uitzweten tijdens de spinning class. En werken aan mijn conditie, dat kan nog van pas komen met betrekking tot die verkeerslichthistorie.

Shout-out of the day: RIHANNA, want het is weinigen gegeven een ganse dag in mijn hoofd te zitten.  Of het moest een vriendje zijn, maar dat moet ik hier nog zoeken.