Zele - Auckland

5 maand Auckland, Nieuw-Zeeland. De andere kant van de wereld. Om te studeren en de wereld te zien en groot te worden. (Dat volstaat als inleiding.)

Schrijfsels vanop luchthavens en vliegtuigen tijdens een helse tocht van 36 uur.

Het wat en het waarom en het hoe

Geen traantjes gevloeid op Zaventem, bijlange niet, bijlange niet. Eens door de deuren van de douanecontrole ligt het allemaal in mijn eigen handen. Ik schrijf u vanop London Heathrow en voorlopig gaat alles volgens plan.

Gisteravond nog, toen ik de allerlaatste spullen in mijn trekrugzak propte, vroeg ik me af wat ik eigenlijk ging doen de komende vijf maanden. Opstaan vanochtend was geen greintje minder dan volkomen surreëel. Dat ik aan de andere kant van de wereld naar de universiteit zal gaan zoals een normale student, kan ik me amper voorstellen.

Ja, ik wou altijd al naar het buitenland. Maar doorheen de jaren zijn mijn motieven veranderd. Waar ik vroeger de wereld wou zien, omdat ik leef op de wereld en niet alleen in België, mijn god nee, niet in België, denk ik dat ik anno 2011 ook op de vlucht ben voor mezelf. Dat ik bedrogen dreig uit te komen door naar de andere kant van de wereld te reizen, wéét ik wel maar dringt niet door. Ik ben en blijf dezelfde. Mezelf herplanten in een andere omgeving verandert niet mijn persoon niet. Ik word er hoogstens minder zelfzeker van omdat ik mijn weg niet zal kennen in de grote grote stad.

Ik blijf erbij dat ik niet bijzonder veel achterlaat. Ik ben 21 en vrij als een vogel. Ik moet en zal mijn zin doen en dit tenminste nog voor de komende tien jaar. Soms vind ik mijzelf een harteloze bitch omdat ik dergelijke dingen denk. Elke mens raakt op de duur gebonden aan zijn gebruikelijke biotoop, wie ben ik om te denken dat ik daarboven zou staan? Wel, het zij zo.

Ik vermoed dat het gemis wel zal komen met de weken. Ik verwacht een lastige week of drie, vol administratie en misgeïnterpreteerde mails naar de -met de beste wil van de wereld maar wat heb je eraan- vierkant draaiende International Office in Gent. Op de momenten dat even niets loopt zoals ik het wil, zal ik mij afvragen waarom ik aan dit avontuur begonnen ben en waarom ik niet in België ben. Laat ik dan mijzelf luidop eraan herinneren dat ik een vrije vogel ben en dat dat reden genoeg is om te blijven.

Vragen die werden gesteld door mijn hoofd aan mijn hoofd

Waarom zie en hoor ik overal Duitsers?

Waarom werken in London Heathrow voornamelijk Indiërs?

Waarom zetten Amerikaanse vrouwen een pet op als ze op reis gaan?

Waarom moet ik mijn hele hebben en houden uitpakken en laten scannen vóór en ná de vlucht? Wordt het mogelijk geacht dat de inhoud van mijn handbagage verandert gedurende het vliegen dan?

Hoe laat is het nu eigenlijk?

Ik zou niet weten hoe laat het is. Ik heb het al een paar keer proberen uitrekenen. Zolang is het vliegen, zoveel bedraagt het tijdsverschil, zo moeilijk kan dat nu toch niet zijn, do the math. Ik heb warm en kou tegelijk, het gaat als golven door mijn lichaam. Mijn mama heeft dat ook, ze noemt dat vapeurs.

***

De cabin crew bepaalt het ritme. Eten om 17u30, rolluikjes naar beneden om 19u. Het is hier net een bejaardentehuis. Bedoeling is volgens mij de opeenvolging van veranderende uren, de zotgedraaide wijzers van de klok, dáár een systeem in steken dat het concept ‘dag’ moet voorstellen. Ijdele hoop, ik zie het niet goedkomen. Jetlag, bring it on.

***

20u30. De zon komt op. Ik ga slapen.

***

21u20. Ik kan niet slapen. Mijn handen en voeten tintelen, alles jeukt en ik kan geen kant op in dit veel te kleine vliegtuig. Ik lig ongemakkelijk op mijn zij met mijn neus tegen een verduisterd vliegtuigraam. De cabin crew probeert nog steeds de illusie levend te houden dat het nacht is. Ik moet dit dus schrijven in het -nochtans felle- licht van drie centimeter geopend verblindingsrolluik. Clandestien, als het ware, alsof ik hun geheim ontdekt heb. Ik ben benieuwd welke uitleg ze eraan gaan geven als we straks landen in LA. Ik heb een leuke radiozender gevonden en het laat me KOUD hoe laat het is.

LA sparkles

En ik die dacht dat België licht gaf - dat zegt iedereen toch? LA is een fonkelende 2D-kerstboom. Dat is het enige dat ik ervan onthou.

In Los Angeles zijn we niet meer dan transitvee. Lift in, lift uit, gang doorlopen blijven lopen, vingerafdrukken, foto's, gang terug door, lift in, lift uit en wachten. En het personeel weet het allemaal beter.

Valentijn?

Ergens in de Atlantische Oceaan bevindt zich een datumlijn die ik niet kan vatten wegens te abstract. Door omstandigheden en door die datumlijn, missen we valentijn en zelfs als we het niet missen, we zitten alleszins te hoog om het naar behoren te vieren. Er worden hartvormige chocolaatjes uitgedeeld op het vliegtuig. Ik zit op elf kilometer hoogte all byyyy myseeeeheeeelf naar een film te kijken, qua valentijn zegt dat wat mij betreft genoeg. Ik eet chocolaatjes en dat stemt mij niet ontevreden.

De allereerste beetjes NZ

 

 Shout-out of the day: JEROEN - ik heb aan u gedacht toen we boven de VS vlogen!