How you doin'

Dagelijks naar de les wandelende en mensen tegenkomende die ik al dan niet vaag ken, viel me op dat inwoners van Angelsaksische landen ter begroeting doorgaans geen hi of hey of hello gebruiken. In plaats daarvan zeggen ze how are you. En ik weet nooit wat antwoorden.

Dat Joey het niet retorisch bedoelt, moge duidelijk zijn. Iemand vertelde me vanochtend echter nog dat mannen aan veel meer denken dan alleen seks! Foei foei, al die vooroordelen in mijn hoofd. Laten we er dan maar vanuit gaan dat het in casu gewoon vriendelijk bedoeld is. Lost mijn probleem nog steeds niet op: wat moet ik daarop antwoorden?

Het voorbijwandelen ener persoon duurt welgeteld twee tellen. Word ik verondersteld in die twee tellen een beknopt overzicht te geven van mijn gevoelens met betrekking tot het verloop van mijn dag? Indien ja, waarom dan maakt de vraagsteller geen aanstalten om halt te houden en mijn antwoord te aanhoren? Hij stelt de vraag en wandelt gewoon verder. Hoe dan ook: ik heb meer dan twee tellen nodig om een beknopte emotionele status te bedenken, laat staan dat ik hem ook nog binnen de tijdslimiet moet uitspreken.

Dit brengt mij ertoe te concluderen dat de vraag in kwestie retorisch bedoeld is. Retorische vragen verwarren mij. Bovendien leidt de wetenschap dat de vraag retorisch is nog steeds niet tot een oplossing voor mijn probleem. Indien ik de vraag interpreteer zoals ze wordt bedoeld en hi of hey of hello antwoord - het betreft hier per slot van rekening een begroeting - lijkt mijn antwoord zo naast de kwestie! Men wordt immers helemaal niet geacht op een vraag te antwoorden met een begroeting. De taalpurist in mij ligt daarvan wakker, van zo'n dingen.

Ik heb er al aan gedacht de vraag terug te kaatsen. Op how are you doing zou ik dan no no, how are you doing kunnen antwoorden. Dat lost míjn probleem misschien op, maar creëert er een bij de tegenpartij. En daar ben ik veel te menslievend voor. Voor hetzelfde geld is de tegenpartij ook een taalpurist en bezorg ik hem nachtmerries. But then again: een taalpurist zou nooit begroeten met een vraag, dus mogelijks zijn nachtmerries voor die persoon niet meer dan een verdiende straf.

Ik zit dus met een probleem en heb zelfs geen begin van oplossing. Meestal knik ik, en kijk hoofdschuddend weg bij zoveel communicatieve verloedering. Vanochtend kon ik niet beter bedenken dan een droge yeaaah als repliek, nog voor de tegenpartij de verdoemde vraag had afgevuurd. Dit leek niet de verwachte respons te zijn en tegenpartij keek me raar aan. Het schaamrood op mijn wangen was tien minuten later nog steeds niet weggetrokken.

Misschien moeten we daar eens regels over vastleggen, opdat ik weer beter kan slapen.

Ook nog het volgende

- Ik wéét dat ik nog niets gepost heb over ons verlengd weekendje in het noorden van Nieuw-Zeeland., nu toch al twee weken geleden. Ik ben ongelooflijk druk bezig met een paper schrijven, en ik heb toets volgende week. Ik vind dat excuus genoeg! Ik overweeg om gewoon foto's te posten, die spreken voor zich.

- De ene Maleisische flatmate kon zijn oren niet geloven toen ik hem vertelde dat er niet zoiets bestond als 'de Belgische taal'. Wat wij dan wel spreken? Vlaams? Frans? Nog nooit van gehoord. Zelfde flatmate kon het niet laten zijn ongenoegen uit te drukken over het feit dat Westers eten allemaal hetzelfde smaakt. Elaba, vriend, ik ben niet degene die elke maaltijd voorziet van een aantal scheppen bruine glibberige bouillon uit steeds weer hetzelfde potje!

- De andere Maleisische flatmate is nog steeds ziekelijk mensenschuw. Kijkt pertinent naar het plafond wanneer hij door het appartement loopt. Want zolang hij ons niet kan zien, kunnen wij hem ook niet zien! Voor struisvogels werkt dat misschien, ja. Soms wil ik hem slaan.

En ook nog dit

tea time: scones en thee

wilde rijst met paprika - zalm in eigen sap met citroen en thijm (want ik vond geen dille in de winkel)

banana muffins

Krijg nu maar allemaal honger.