Het is alweer zeven dagen geleden dat ik mijn hart hier ben komen uitstorten - dat was in Wanaka, ondertussen ben ik terug in Auckland en wel voor de allerlaatste keer. De reis zit erop, de reisgenoten zijn op de bus naar de luchthaven gezet en ik moet nu nog twaalf uur de tijd doden alvorens mijn eigen vliegtuig vertrekt.* Het plan is om dat te doen met doelloos ronddwalen door de stad, lunchen met een vriendin (als ik haar kan bereiken want ik heb geen geld op mijn gsm en zij zit op dit eigenste moment niet op Facebook - wie denkt dat we in een communicatietijdperk leven, think again), mogelijks naar de kapper gaan en algemene ondefinieerbare gevoelens in de trend van ik-weet-dat-ik-zou-moeten-mijmeren-en-terugkijken-op-de-voorbije-maanden-en-een-beetje-droevig-zijn-dat-ik-vertrek-maar-eigenlijk-wil-ik-gewoon-een-dutje-doen.
Gisteren gaan eten in het draaiend restaurant in de Sky Tower in Auckland - ronduit indrukwekkend. Het was een mooie afsluiter van een mooie drieweekse/mooi semester. Eerder die dag bevonden we ons op de luchthaven van Dunedin, alwaar we, nadat we er ons van hadden vergewist dat we niet met een sportvliegtuigje naar Auckland zouden moeten, de All Blacks** hebben uitgezwaaid, die de dag voordien in ons bijzijn Fiji hadden afgedroogd met 14-60.
Eerst pad thai gaan eten nu, ik kan niet schrijven met honger.
Aantal vluchten dit jaar: 11.
Aantal nachten nog slapen in NZ: 0.
Aantal keer slapen tot thuis: [niet in getallen uitdrukbaar] - in and out of consciousness en in and out of the air voor de komende twee etmaal.
* En blijkbaar via Hong Kong vliegt in plaats van Los Angeles. Moesten ze dat daar nu gewoon eens opschrijven, ik zou zo niet last minute uit de lucht komen vallen elke keer (haha, uit de lucht vallen).
** De All Blacks zijn het nationale rugbyteam, vastberaden het WK te winnen, dat later dit jaar plaatsvindt in NZ.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten