De paasvakantie is aangebroken en in aanloop naar de grote trip op woensdag ondernam ik er vandaag een kleinere. Aaaaah, me-time op weekenddagen*, het is weer van dat! Op het programma: Rangitoto Island en Devonport (zie kaart). Waarom ik gedurende Friday Drinks (ook wel: 'current and future international law students weekly get-together') in godsnaam het idee gelanceerd heb om mensen mee te vragen, is mij een raadsel. Er is immers weinig me-time aan als je met meer dan één bent. Los dáárvan leek het mij evenwel een goed idee om mensen mee te vragen. En zo geschiedde.
"So... who's coming to Rangitoto Island with me tomorrow?" Geen reactie, uiteraard. Het is te zeggen: niemand reageerde met een andere dan de gebruikelijke blik, zijnde de ik weet nog niet wat ik ga doen hoor morgen ik denk dat ik ga willen uitslapen want vanavond ga ik uit en dan ga ik morgen moe zijn en ik wil dat eiland op zich wel zien, denk ik, maar ervoor uit mijn bed komen lijkt mij op dit moment illusoir en trouwens ik neem geen beslissingen zo ver op voorhand. en bier, ja bier vind ik ook leuk -blik.** Op één iemand na: de 31-jarige Zweed met bierbuik.
Iedereen kent die situatie: je kan niet meer terug. Bidden dat er nog iemand anders zou meegaan was hopeloos.
Iedereen kent die situatie: je kan niet meer terug. Bidden dat er nog iemand anders zou meegaan was hopeloos.
"Maar ik ben van plan te gaan shoppen in Devonport! Hard core shoppen!"
"Je gaat daar toch ook lunchen?"
"Euh... I suppose?"
"Ideaal!"
Rangitoto Island dus, met een 31-jarige Zweud in mijn kielzog. Dit bleek achteraf reuze mee te vallen trouwens. Alvorens iedereen beslist mij grof en bevooroordeeld te vinden: ik denk dat het mij moeilijk kwalijk kan worden genomen dat 31-jarige Zweden niet mijn eerste keuze zouden zijn indien ik een random persoon mee kon vragen naar Rangitoto. Eerder 21 tot 23, groot, gespierd, gediplomeerd... U snapt het plaatje.
Vroeg uit de veren vanochtend! De ferry van 9.15am, productief wezen. Ik was echter al veel vroeger wakker. De Maleisiër had er niets beters op gevonden dan de mircogolfoven te gebruiken om zijn ontbijt te bereiden, met alle biepgeluidjes van dien. Het enige in mijn wereld gekende ochtendlijke gebruik van microgolfovens is het opwarmen van melk. Ik weet dat zíjn darmen geen melk verdragen en moest dus wel uit bed komen om uit te zoeken wat hij in godsnaam aan het kokerellen was. Het bleek rijst met tomatensaus. Mijn vraag "Waarom?!" kwam als donderslag bij heldere hemel. "Ik vertrek vandaag op reis - ik heb dit kliekje gevonden in de ijskast. Ik kan het toch moeilijk weggooien?" Och, moet kunnen.
Het eiland dan. Rangitoto is een uitgedoofde vulkaan op een twintigtal minuten varen van Auckland. Op de brochure die we in onze handen kregen gestopt op de ferry stond dat het onbewoond is, geen winkels heeft en we dus best water meenamen, en een zaklamp. Ik heb niet standaard een zaklamp in mijn rugzak zitten. Probleem! Gelukkig had de Zweed een zaklamp, ik heb niet gevraagd waarom maar samenzweerderig geknikt.
Op Rangitoto is er één ding te doen: het uitgestippelde pad naar de krater volgen, en terug. Het hele eiland is bezaaid met lavastenen (nogal wiedes) en bos. De paden zijn bij momenten steil en hoewel ik mezelf niet direct zou bestempelen als een wandelaar, merkte ik dat er na een tijdje toch een glimlach op mijn gezicht verscheen bij het proberen ontwijken van uitstekende takken allerhande, ook al was het bergop. Het weer was zonder meer prachtig vandaag - we hebben veel gezweet, maar het uitzicht was het waard. Een reeks tunnels/grotten uit lava opgetrokken, of zal ik zeggen gevormd, waren ook de moeite! Daar kwam de zaklamp goed van pas, want grotten... durven al eens donker zijn.
Men heeft dagelijks drie kansen om naar Rangitoto en terug te varen. Na de ochtendferry schoten er daarvan nog twee over. De brochure waarschuwde ons ervoor te zorgen dat we de laatste ferry niet misten.*** De honger dreef ons evenwel tegen het middaguur terug naar de pier na een vermoeiende maar bijzonder deugddoende wandeling. Een korte trip bracht ons vervolgens naar Devonport, een gezellig havenstadje op de terugweg naar Auckland. Ik heb er slechts één foto van betekenis getrokken. Hij bevestigt mijns inziens niet meer dan het feit dat Devonport een gezellig havenstadje is. Er waren talrijke lekkere restaurantjes en tweedehands boekenwinkels. Ik heb er een Nederlandstalig boek op de kop getikt! Taal is zeg maar echt mijn ding, heet het. Ik wil het graag geloven. De man achter de balie leek bijzonder opgewonden over het feit dat ik uit België kwam. Hij begon honderduit te vertellen over zijn passie voor wielrennen en de reportage over Philippe Gilbert ("Die is Belg hé, ik weet dat hoor!") die hij recentelijk had gezien. Ik was zó blij voor die mens dat ik niet wist wat antwoorden. Mogelijks ook omdat ik niet wakker lig van Philippe Gilbert noch wielrennen.****
Rond een uur of vier - mijn pasta met spinaziesaus en parmesaan had ik laten verteren in de schaduw op het strand - vond ik het tijd om de ferry huiswaarts te nemen. Innerlijke rust kwam over mij, het valt amper te beschrijven. Ik was opgetogen over de ervaringen van de dag maar ook bijzonder blij dat de stad weer in zicht was (hoewel ze eigenlijk nooit uit zicht was geweest, zie foto's).
Wanneer de stad weer langzaam groter wordt na een dag op het water, wanneer de ferry de haven binnenvaart terwijl de avondzon de wereld zachtroze doet kleuren en ik haar laatste warmte naar binnen zuig, wanneer tijdens het naar huis wandelen een nieuw liedje vanuit een winkel in Queen Street erin slaagt mijn hart een sprongetje te doen maken. Op zo'n momenten weet ik, ondanks het boerenbloed in mijn aderen, ondanks de ongelooflijk verkwikkende lavawandeling vandaag, dat een metropool mijn ware biotoop is.
* Vorige keer was er me-time op zondag als ik het me goed herinner. Zaterdag voelde zich daar niet helemaal lekker bij dus nu is het me-time op weekenddagen.Vroeg uit de veren vanochtend! De ferry van 9.15am, productief wezen. Ik was echter al veel vroeger wakker. De Maleisiër had er niets beters op gevonden dan de mircogolfoven te gebruiken om zijn ontbijt te bereiden, met alle biepgeluidjes van dien. Het enige in mijn wereld gekende ochtendlijke gebruik van microgolfovens is het opwarmen van melk. Ik weet dat zíjn darmen geen melk verdragen en moest dus wel uit bed komen om uit te zoeken wat hij in godsnaam aan het kokerellen was. Het bleek rijst met tomatensaus. Mijn vraag "Waarom?!" kwam als donderslag bij heldere hemel. "Ik vertrek vandaag op reis - ik heb dit kliekje gevonden in de ijskast. Ik kan het toch moeilijk weggooien?" Och, moet kunnen.
Het eiland dan. Rangitoto is een uitgedoofde vulkaan op een twintigtal minuten varen van Auckland. Op de brochure die we in onze handen kregen gestopt op de ferry stond dat het onbewoond is, geen winkels heeft en we dus best water meenamen, en een zaklamp. Ik heb niet standaard een zaklamp in mijn rugzak zitten. Probleem! Gelukkig had de Zweed een zaklamp, ik heb niet gevraagd waarom maar samenzweerderig geknikt.
Op Rangitoto is er één ding te doen: het uitgestippelde pad naar de krater volgen, en terug. Het hele eiland is bezaaid met lavastenen (nogal wiedes) en bos. De paden zijn bij momenten steil en hoewel ik mezelf niet direct zou bestempelen als een wandelaar, merkte ik dat er na een tijdje toch een glimlach op mijn gezicht verscheen bij het proberen ontwijken van uitstekende takken allerhande, ook al was het bergop. Het weer was zonder meer prachtig vandaag - we hebben veel gezweet, maar het uitzicht was het waard. Een reeks tunnels/grotten uit lava opgetrokken, of zal ik zeggen gevormd, waren ook de moeite! Daar kwam de zaklamp goed van pas, want grotten... durven al eens donker zijn.
 |
| Auckland op de achtergrond |
 |
| In een lavagrot |
 |
| De krater - bezwaarlijk indrukwekkend te noemen |
 |
| De top bereikt! Wederom Auckland op de achtergrond |
 |
| Lavastenen |
Men heeft dagelijks drie kansen om naar Rangitoto en terug te varen. Na de ochtendferry schoten er daarvan nog twee over. De brochure waarschuwde ons ervoor te zorgen dat we de laatste ferry niet misten.*** De honger dreef ons evenwel tegen het middaguur terug naar de pier na een vermoeiende maar bijzonder deugddoende wandeling. Een korte trip bracht ons vervolgens naar Devonport, een gezellig havenstadje op de terugweg naar Auckland. Ik heb er slechts één foto van betekenis getrokken. Hij bevestigt mijns inziens niet meer dan het feit dat Devonport een gezellig havenstadje is. Er waren talrijke lekkere restaurantjes en tweedehands boekenwinkels. Ik heb er een Nederlandstalig boek op de kop getikt! Taal is zeg maar echt mijn ding, heet het. Ik wil het graag geloven. De man achter de balie leek bijzonder opgewonden over het feit dat ik uit België kwam. Hij begon honderduit te vertellen over zijn passie voor wielrennen en de reportage over Philippe Gilbert ("Die is Belg hé, ik weet dat hoor!") die hij recentelijk had gezien. Ik was zó blij voor die mens dat ik niet wist wat antwoorden. Mogelijks ook omdat ik niet wakker lig van Philippe Gilbert noch wielrennen.****
 |
| Devonport |
Rond een uur of vier - mijn pasta met spinaziesaus en parmesaan had ik laten verteren in de schaduw op het strand - vond ik het tijd om de ferry huiswaarts te nemen. Innerlijke rust kwam over mij, het valt amper te beschrijven. Ik was opgetogen over de ervaringen van de dag maar ook bijzonder blij dat de stad weer in zicht was (hoewel ze eigenlijk nooit uit zicht was geweest, zie foto's).
Wanneer de stad weer langzaam groter wordt na een dag op het water, wanneer de ferry de haven binnenvaart terwijl de avondzon de wereld zachtroze doet kleuren en ik haar laatste warmte naar binnen zuig, wanneer tijdens het naar huis wandelen een nieuw liedje vanuit een winkel in Queen Street erin slaagt mijn hart een sprongetje te doen maken. Op zo'n momenten weet ik, ondanks het boerenbloed in mijn aderen, ondanks de ongelooflijk verkwikkende lavawandeling vandaag, dat een metropool mijn ware biotoop is.
** Een gezonde dosis misantropie is mij niet vreemd in bepaalde perioden van de maand.
*** Ik vind dat mensen die er zelf niet opkomen om het uur van de laatste ferry te checken, het verdienen om een nacht onder de blote hemel op een uitgedoofd vulkanisch eiland door te brengen.
**** Waar ik wél van wakker lig, is niet voor publicatie vatbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten