politiekecrisissaai

Soms wordt een onderwerp zodanig platgeredeneerd dat het binnen de korste keren saai wordt, hoewel inherent interessant. De Belgische politieke crisis was het eerste voorbeeld dat in mij opkwam. Ik heb dan ook besloten het zonet uitgelegde concept politiekecrisissaai te dopen totdat ik met een betere term op de proppen kan komen. Die politieke crisis bezorgt mij allang jeuk. Ik heb een bewuste stem uitgebracht in JUNI vorig jaar godbetert, ik heb de onderhandelingen van nabij gevolgd en nu kan het mij echt geen zak meer schelen. Dat is een ontnuchterende en teleurstellende vaststelling. Op de duur zou ik haast willen dat België splitst, gewoon opdat er IETS zou gebeuren, Frietrevoluties allerhande even buiten beschouwing gelaten. Iedereen weet dat die enkel om gratis frieten draaien. Jezus Christus stilstand, het is om gek van te worden. En toch blijf ik er op een onderbewust niveau mee bezig. Spreek mij aan over ons land en ik zal zonder enige twijfel geïrriteerd raken. Dat is het mooiste bewijs dat het daar wel degelijk sluimert, op de vuilnisbelt achteraan mijn hoofd. Ik ben zo betrokken bij de wereld!

Bij nader inzien is het niet zo moeilijk om synoniemen voor politiekecrisissaai te verzinnen: Japansekernreactorensaai*, gaanwenuwelofnietindathuiswonenvolgendjaarsaai** en wiedoetwattijdensdepaasvakantiesaai***.

Verhalen worden uitgesmeerd tot ze van elke betekenis ontdaan zijn. De media bezondigen zich er veruit het meest aan, maar ik heb durven merken dat mensen het ook doen zonder invloed van de media. Persoonlijke crisissen worden in het lang en in het breed uitgesponnen, telkens weer opnieuw, terwijl je op voorhand weet dat de conclusie niet anders zal zijn dan de vorige klaagzang. Wie onschuldig is, werpe de eerste steen - ik maak mij daar evengoed schuldig aan, maar ik wéét het van mezelf en ik werk op constante basis aan mijn zelfverbetering. Probeer althans.

Ik weet niet waarom ik mij zo erger aan het uitsmeren van verhalen. Ik mag hopen dat het komt omdat mijn brein nood heeft aan veel stimuli om zichzelf bezig te houden.**** Zo heel soms vraag ik mij af hoe het zou zijn om een IQ lager dan 100 te hebben. Een leven vrij van gedachten! Jaja.

Dit alles in mijn hoofd tijdens de meditatiesessie in Monday night yoga. Er was niet al te veel relaxatie bij, mijn voeten en handen bleven maar bewegen en mijn Derde Oog speurde naar verlossing in plaats van tot rust te komen. Ik ga nog wat ademhalingsoefeningen doen.

* Eerlijk, ze hebben de nucleaire crisis in de twee weken na de aardbeving zodanig uitgemolken dat het echt niet meer boeit nu. Dat zou niet mogen, want het is belangrijk op de hoogte te blijven van de evolutie ginder, nu misschien zelfs meer dan helemaal in het begin. Het is niet omdat de verslaggeving over het onderwerp vermindert, dat het probleem verdwijnt. Ik denk dat we een vals gevoel van veiligheid krijgen, en de Japanners zouden van de relatieve radiostilte gebruik kunnen maken om nieuwe ontploffingen af te doen als ongevaarlijk. Tsjernobyl all over again, ook al was ik toen nog niet geboren.

** Fuck it - ik wíl zelfs niet meer in dat huis wonen.

*** Ik heb actie ondernomen en een tripje naar het Zuideiland geregeld. Dolletjes!

**** Een andere theorie is dat het internet mijn hersenen heeft aangetast en mijn concentratievermogen langzaam doet afnemen. Ik wil enkel nog maar klikken klikken klikken, baan mij met rooddoorlopen ogen een weg van link naar link via link, scan alles oppervlakkig en lees niets echt meer grondig. Dit proces herhaalt zich totdat ik slechts nog een goudvis in een mensenlichaam ben, rondzwemmend in de bokaal mijner schedel en elke 30 seconden weer verwonderd over de nieuwe omgeving. Oooh, kijk, hier was ik nog niet gepasseerd!