Eerste schooldagen, knotsgekke proffen

Nooit echt fan geweest van eerste schooldagen. Ik heb een hekel aan de onwennige drukte, aan de angstzweterige eerstejaars, aan het verloren lopen. In het buitenland is het gevoel precies hetzelfde als thuis. Aangezien de campus van de University of Auckland één groot complex is en niet verspreid ligt over de stad, was de chaos amper te overzien. Ik was mentaal voorbereid en dat was de enige oplossing: dergelijke overrompelende mensenmassa's maken van de meest open persoon moeiteloos een agorafoob, vooral als een groot deel van die mensenmassa Aziaat is. No offense, maar de spleetogige medemens lijkt zich altijd in groep te verplaatsen. Een school vissen. Als het ware.

Nee, eerste schooldagen zijn niets voor mij. Denk maar aan die keer in het vierde leerjaar dat ik wist dat mijn klaslokaal zich om de hoek van de bibliotheek bevond, maar ik de bib niet kon vinden en iedereen Frans sprak behalve ik. Toen de directrice mij vond, verdwaald in het gangenstelsel, was de les allang begonnen en schaamde ik mij dood. Of die keer in het eerste middelbaar dat ik 1 september op het ziekenbed heb doorgebracht, ziek van de stress.

Ik ben al groter nu en kan de dingen relativeren, maar het is toch elke keer een ervaring apart. Men zou een gedragscode moeten maken voor eerste schooldagen. Of een wetboek. Daar zou iedereen baat bij hebben, want aan de blikken te zien ben ik niet de enige die het lastig heeft met het concept  alles is hier zo nieuw. Vorige blogposts mede in rekening genomen is het nu echt wel officieel: ik ben een autist en moet pilletjes nemen. Oh nee, verandering! Jeuk!

Drie dagen verder zijn we intussen, ik heb mijn eerste lessen van elk vak achter de rug en zoals ik op voorhand had kunnen voorspellen valt alles reuzemee.

Volgende proffen hebben de eer aan mij les te mogen geven:

• Introduction to Common Law: kalende man die honderduit vertelt over zijn strafblad en gevangenisstraf, opgelopen wegens allerlei deugnieterij tijdens een of andere revolutie tegen atoomwapens en andere feiten die het leven op aarde danig bedreigen. Die periode ligt achter hem nu, naar eigen zeggen, en dus werd hij maar prof.
• International Human Rights: vele studenten volgen dit college omdat de prof wereldberoemd is in Nieuw-Zeeland en mogelijks ook daarbuiten. Heeft het zover geschopt in zijn leven dat hij zich kan permitteren naar de les te komen gehuld in een afgewassen t-shirt, short en slippers. Wandelt rond, denkt na over de wereld.
• International Public Law: hozee, een vrouw! En een met ballen. Ze is er rotsvast van overtuigd dat haar vak het allerbelangrijkste is in deze faculteit en drijft de spot met proffen die het daar niet mee eens zijn. Besprak in het eerste college de situatie in Libië. Niet gewoon luisteren dus, maar bijleren over wat er zoal gaande is op internationaal vlak.
• International Environmental Law: geïmmigreerde Duitser, die na 20 jaar leven in Nieuw-Zeeland zo bruin is als mijn ochtendkoffie. Het accent is echter gebleven, een plezier om naar te luisteren. Sterk politiek geëngageerd (de groene kant van het politieke spectrum, uiteraard), kwam daarvoor uit en gaf te kennen daar ook voor de rest van het semester te zullen voor blijven uitkomen. Als doel van zijn colleges moeten we collectief leren "denken met ons hart", want "dat is goed voor onze gezondheid". Solliciterende studenten worden nu en dan wandelen gestuurd wanneer blijkt dat ze milieurecht hebben gestudeerd in Auckland, met de uitleg dat de bedrijven in kwestie "geen Bosselman-recht beoefenen, maar écht recht". Zou waarschijnlijk wiet smoren in het klaslokaal, ware het niet dat een verbodsbord dienst doet als contra-indicatie en iedereen zich daaraan lijkt te houden.

Een universitair systeem waar  ex-criminelen, hippies en, godbetert, vrouwen de volgende generatie opvoeden, dat kan niet anders dan vol-le-dig goedkomen.

De lessen beloven dus de moeite te worden. Voorbereiden is cruciaal, maar ik zie er absoluut niet tegen op. De Engelse teksten zijn moeilijk en in kleine lettertjes gedrukt, maar het is het hopelijk waard. Ik kan mij alleszins de laatste keer niet herinneren dat ik zoveel gegrijnsd heb in colleges.

Een universitair systeem waar  ex-criminelen, hippies en, godbetert, vrouwen de volgende generatie opvoeden, dat kan niet anders dan vol-le-dig goedkomen.