Van alle soorten Chinezen zijn snokchinezen wellicht het minst bekend. In een poging de lichaamsbouw van onze Aziatische medemens ten volle te benutten, worden ze ingezet in de hotelsector. Onder elke matras bevindt er zich een: hij of zij trekt de dekens goed aan, zodat het bed er netjes opgemaakt uitziet. Een snokchinees dus. De doorsnee snokchinees blijft echter ook ’s nachts trekken. En zo ontstond in een elektrisch verwarmd bed* in een motor lodge in een gehucht ergens in Nieuw-Zeeland rond bedtijd een helse strijd tussen de snokchinees en mij. Ik heb uiteindelijk het pleit gewonnen, maar er is veel energie ingekropen die ik in slapen had kunnen steken in plaats van vechten met mijn veertien lagen dekens.
De volgende ochtend merkten we onder het dak van de motor lodge kleine raampjes. Dit bevestigde onze theorie – in de kleine lage ruimte onder het dak is waar de snokchinezen tussen de werkuren door hun rijst koken en hun andere Aziatische dingen doen.
De rest van de dag reden we door een prachtig landschap. Het verschil met april is niet bijzonder groot, al is er merkbaar meer sneeuw. We bevinden ons momenteel in Wanaka, de eerste grote skistad vooraleer we morgen Queenstown binnenrijden. Broer wist te vertellen dat bergkoeien kortere voorpoten hebben. Dat lijkt handig op bergen, al moet je dan altijd met je gezicht bergop staan. Hoe die beesten zich op platte vlakten redden, is een raadsel.
We hebben in de supermarkt ook Twix gevonden, in koekdeegpotjes. Een Twix-in-een-potje is slechts twee op twee centimeter, maar het is origineel en lekker. Ik ging een foto nemen en posten maar laat ons wel wezen, er zijn belangrijkere activiteiten in het leven dan dat. De koekjes opeten bijvoorbeeld.
Mama vroeg of ik blij was dat het gezin terug samen was. Ik heb mijn schouders opgetrokken en weggekeken. Mijn mama weet dat ik niet kan liegen en ik probeer dan ook niet. Bij momenten zit de generatiekloof in ons gezin dieper dan een Chinese mijnschacht (om in de Aziatische sfeer te blijven), ik ben de laatste om dat te ontkennen. Ach ja, er is Nieuw-Zeeland en dat is pretty awesome. Een beste vriendin erbij hebben maakt het enkel beter.
Tot slot begint het ook langzamerhand door de dringen dat ik binnen precies een week terug op het vliegtuig naar huis zit. Pffff, ik wil daar niet te veel over nadenken, maar het heeft hier toch het een en ander betekend dat ik voorlopig nog niet kan vatten. Ik ga nog een week genieten van elk mogelijk uur en niet proberen wenen of toch niet publiekelijk. Hozee voor sneeuw en bergen en die melancholie die die met zich meebrengen.
Aantal vluchten dit jaar: 10.
Aantal nachten sinds AMUNC gedaan is: 1.
Aantal nachten nog slapen in NZ: 8.
* Dát een uitvinding, we lagen bijna te koken op de duur. In België isoleren we gewoon onze huizen, dat werkt ook en mogelijks zelfs beter.
 |
| Lake Tekapo! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten